Με αφήγηση που παραπέμπει σε «παραμύθι» ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος περιγράφει από το πρωί τη σχέση του με την Καρολάιν Κράουτς, απολογούμενος για τη δολοφονία της συζύγου του στη μεζονέτα τους στα Γλυκά Νερά.
Χρησιμοποιώντας πολλές φορές χρόνο ενεστώτα σαν να ζει ακόμα η Καρολάιν, ο κατηγορούμενος υποστήριξε πως 100 φορές να γύριζε τον χρόνο πίσω, άλλες τόσες φορές θα διάλεγε την Καρολάιν με κλειστά τα μάτια.
«Γι’ αυτό που συνέβη πριν ένα χρόνο δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αυτό που χάθηκε ήταν αναντικατάστατο που δεν αξίζει ούτε στην ίδια, ούτε στο σκυλάκι μας.
Πόσες φορές να ζητήσω συγγνώμη στην Καρολάιν που δεν είναι εδώ, στην κόρη μας που δεν θα γνωρίσει τη μητέρα της, στην πεθερά μου που μου εμπιστεύτηκε ό,τι πολυτιμότερο είχε και δεν το προστάτεψα, συγγνώμη στη Ρόξι το σκυλάκι μας.
Ό,τι πω δεν είναι δικαιολογία. Δεν με ενδιαφέρει η καριέρα μου, δεν με νοιάζει που με καταριέται ένας αριθμός ανθρώπων που δεν με ξέρουν. Με νοιάζει μόνο που δεν θα την ξαναδώ.
Η ζωή μου άλλαξε το 2017 όταν τυχαία ένα Πάσχα που περάσαμε και είδα για πρώτη φορά την Καρολάιν.
Αντίκρισα το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω δει στη ζωή μου, μαζί με την κόρη μας.
Το καλοκαίρι κατέβηκα ξανά στην Αλόννησο για λίγες ημέρες. Συναντήθηκα ξανά με την Καρολάιν και από τις 15/7/2017 είμαστε μαζί…»
Αναγνωστόπουλος: «Η Καρολάιν είναι ένας άνθρωπος με την πιο σπάνια προσωπικότητα που σε κάνει να την αγαπήσεις,να τη σεβαστείς που δεν χορταίνεις να είσαι μαζί της. Σε γέμιζε ζωή και αγάπη».
Πρόεδρος: «Ήταν…»
Αναγνωστόπουλος: «Ένα από τα θετικά που είχε ο άνθρωπος αυτός ήταν η μητέρα της και η οικογένεια της. Και εκείνη ένιωθε ότι ήμουν ο άνθρωπος της ζωής της. Εκατό φορές να γύριζα πίσω τον χρόνο, εκατό φορές θα διάλεγα την Καρολάιν με κλειστά τα μάτια. Θα άλλαζα πολλά πράγματα σε μένα».
Πρόεδρος: «Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείτε να το κάνετε κύριε Αναγνωστόπουλε».
Αναγνωστόπουλος: «Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να μας είχε δει με τη Καρολάιν. Τέσσερα χρόνια δεν άκουσα ποτέ το όνομα μου από τη Καρολάιν. Με φώναζε πάντα αγάπη μου και μικρέ μου. Ήταν ό,τι πιο σπάνιο και πιο όμορφο έχω νιώσει εγώ στη ζωή μου και εκείνη στη ζωή της.
Όταν έφτανε η επέτειος των δύο χρόνων είπαμε γιατί να μην παντρευτούμε και να το θυμόμαστε για πάντα. Το όνειρο της ήταν να παντρευτεί σε παραλία το ηλιοβασίλεμα, δίπλα στη θάλασσα.
Καταλήξαμε ότι δεν μπορούμε να παντρευτούμε στην Ελλάδα… Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ρομαντικό ταξίδι στην Πορτογαλία και να κάνουμε το γάμο μας.
Ακόμα και τώρα αν σταματούσε ο χρόνος πριν από ένα χρόνο, στις 10 Μαΐου, θα σας έλεγα ότι δεν το μετανιώνω γιατί είμαστε και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι.
Οργανώσαμε έναν γάμο που βλέπουμε μόνο σε ταινίες. Μέχρι τα λουλούδια, το αυτοκίνητο και την τούρτα είχε οργανώσει…
H απόλυτη προτεραιότητα μου στα πάντα ήταν η ευτυχία της. Ψάχναμε ένα όμορφο σπίτι που να πλαισιώνει το όνειρο που ζούσαμε. Το συγκεκριμένο σπίτι η Καρολάιν το αγάπησε. Δεν θέλαμε να μένουμε μέσα στην πόλη.
Την εγκυμοσύνη δεν την προγραμματίζαμε… Δεν υπήρχε όμως μεταξύ μας η συζήτηση για να τερματίσει την εγκυμοσύνη.. Θέλαμε να γίνουν τα σχέδια μας και το παιδί να ομορφύνει ακόμα περισσότερο τη ζωή μας».
Συνεχίζοντας ο κατηγορούμενος είπε: «Ο δεσμός μας ήταν ισχυρός από την αρχή. Είναι δύσκολο να περιγράψω σε κάποιον να περιγράφω το πώς ήμασταν. Τέσσερα χρόνια μαζί της, το όνομά μου δεν το άκουσα. Με έλεγε “αγάπη μου” και “μικρέ μου”. Αυτό που έδινα – με τόσα λάθη που έχω κάνει – το έδινα μέσα από την καρδιά μου. Μακάρι να μπορούσα να συνεχίσω να το δίνω. Ήταν ό,τι πιο όμορφο έχει υπάρξει στη ζωή μου».
Μιλώντας για τις σπουδές που η Καρολάιν ήθελε να κάνει, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος είπε: «Γυρνώντας από το ταξίδι μας στις Φιλιππίνες είχαμε βρει το καλύτερο φροντιστήριο και ξεκίνησε την προετοιμασία. Το βρήκαμε μαζί. Εκτός από όλα τα υπόλοιπα η Καρολάιν ήταν μαθήτρια του 19,9. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έχει πει ότι θα πάει ψηλά με το μυαλό της».
Πρόεδρος: «Η σχολή που διάλεξε ήταν της επιλογής της;»
Κατηγορούμενος: «Τον ήθελε το συγκεκριμένο τομέα, Στατιστική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Πήγε καλά στην προετοιμασία της. Το να βρει ένα Πανεπιστήμιο ήταν πλάνο της κοινής μας ζωής. Συζητάγαμε τι θα κάναμε. Το πιο όμορφο που είπαμε ήταν “γιατί στην επέτειο μας 15 Ιουλίου που κλείνουμε δυο χρόνια γιατί να μην παντρευτούμε;”. Αφού, λέγαμε, ότι ξέρουμε ότι θα είμαστε μαζί».
Πρόεδρος: «Το είχατε ανακοινώσει και στους οικείους σας;»
Κατηγορούμενος: «Το όνειρο της ήταν να παντρευτεί σε παραλία. Είχε φανταστεί μια παραλία, το ηλιοβασίλεμα και να παντρευτούμε στη θάλασσα. Αργά ή γρήγορα καταλήξαμε ότι αυτό δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στην Ελλάδα, γιατί έπρεπε να το κάνουμε σε κάποιο ξωκλήσι. Καταλήξαμε να κάνουμε ένα ταξίδι και μέσα σε αυτό το ταξίδι να γίνει και ο γάμος μας. Το ήξερα ότι ήταν νωρίς. Ακόμη και τώρα, αν σταματούσε ο χρόνος στις 10 Μαΐου, πριν ένα χρόνο και πάλι το ότι παντρευτήκαμε τότε δεν το μετάνιωσα, γιατί είδα πόσο χαρούμενη την έκανε. Το αγαπήσαμε σαν ιδέα. Οργανώσαμε ένα γάμο που βλέπεις σε ταινίες. Κλείσαμε μια παραλία για εμάς. Η Καρολάιν είχε κλείσει όλο αυτό από την Αλόννησο, για να καταλάβετε πόσο ικανή ήταν. Είχε ολοκληρωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα από την ίδια, σαν να το είχε οργανώσει ένα γραφείο ανθρώπων. Ήμουν πανευτυχής».
Πρόεδρος: «Είχατε ανακοινώσει στους οικείους σας ότι θα παντρευτείτε;»
Κατηγορούμενος: «Θα το ανακοινώναμε μόλις επιστρέφαμε».
Πρόεδρος: «Είχατε τόση χαρά, λέτε, και δεν το είπατε στους γονείς, είναι σημαντική απόφαση…»
Κατηγορούμενος: «Δεν υπήρχε θέμα να το κρύψουμε. Το σχέδιο ήταν γυρνώντας από το Πορτογαλία, όπου πήγαμε οι δυο μας, να το πούμε μετά, να το ανακοινώσουμε σε όλους στην Αθήνα και να κάνουμε το πάρτι του γάμου στην Αθήνα ή στην Αλόννησο που θα μπορούσαν να έρθουν όλοι».
Πρόεδρος: «Πώς επιλέξατε τη συζυγική σας κατοικία;»
Κατηγορούμενος: «Πλησιάζοντας στις Πανελλήνιες ήταν σημαντικό να μην της αποσπά κάτι την προσοχή. Είχαμε συγκεντρωθεί σε αυτό. Το μόνο που κάναμε μαζί τότε ήταν η απόφαση να αλλάξουμε σπίτι στην Αθήνα. Αυτό που θέλαμε ήταν η κοινή μας ζωή να ξεκινήσει ονειρικά σε κάθε κομμάτι».
Πρόεδρος: «Ναι, άλλα το όνειρο έπρεπε να λάβει υπόψη του και την πραγματικότητα. Λάβατε υπόψη σας ότι το σπίτι θα έπρεπε να εξυπηρετεί και τις δικές της ανάγκες; Θα μπορούσε να παρακολουθεί το Πανεπιστήμιο στον Πειραιά;»
Κατηγορούμενος: «Η προτεραιότητά μου ήταν εκείνη. Στο σχέδιο υπήρχε να πάρουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Οι περιοχές που ψάχναμε ήταν και το Μαρούσι και η Κηφισιά και αλλού. Θέλαμε να βρούμε ένα σπίτι που να πλαισιώνει αυτό που λέτε».
Πρόεδρος: «Ωραία είναι να μένεις στο Μαρούσι, αλλά όλοι κοιτάμε και την πρακτική πλευρά. Ήξερε εκείνη πως είναι να περνάς 8 το πρωί την Κηφισίας; Εσείς το ξέρατε αυτό».
Κατηγορούμενος: «Το συγκεκριμένο σπίτι το αγάπησα, και εκείνη δεν ήθελε ένα σπίτι μέσα στην πόλη. Και εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μένει μέσα στην πόλη».
Πρόεδρος: «Πώς θα μετακινούνταν στο Πανεπιστήμιο στον Πειραιά από τα Γλυκά Νερά;»
Κατηγορούμενος: «Δεν είχε περάσει ακόμη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ήταν ένα ωραίο σπίτι, το είδε και εκείνη με βιντεοκλήση. Το σπίτι ήταν δίπλα στη θεία της που μένει στη Παλλήνη, πέντε λεπτά από το μετρό. Ήξερα ότι το ήθελε και ήταν κοινή απόφαση εμείς οι δυο να μην μείνουμε στο κέντρο».
Πρόεδρος: «Πότε αρχίζουν τα προβλήματα; Μέχρι εδώ όπως λέτε ήταν όλα ρόδινα».
Κατηγορούμενος: «Το πρόβλημα είναι υποκειμενική λέξη …Εγώ τη λέξη πρόβλημα δεν την έβαλα».
Πρόεδρος: «Από τη δικογραφία φαίνεται πως είχατε προβλήματα».
Κατηγορούμενος: «Το αν είναι πρόβλημα ή όχι εγώ στο μυαλό μου το έχω διαφορετικά. Γιατί ξέρω τι περάσαμε μαζί».
Η εγκυμοσύνη
Μιλώντας για την εγκυμοσύνη της Καρολάιν, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος είπε στην απολογία του: «Η εγκυμοσύνη τόσο νωρίς που δεν προγραμματίζαμε. Ήταν ένα σοκ. Παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε μεταξύ μας να τερματιστεί η εγκυμοσύνη. Ξέραμε ότι θα κάνουμε κάποια στιγμή παιδί, δεν διακυβεύτηκε ποτέ αν θα κρατούσε το παιδί. Ήταν δεδομένο ότι το παιδάκι ήρθε. Αυτό που έπρεπε να βρούμε ήταν πώς το παιδάκι θα έκανε τη ζωή μας πιο ευτυχισμένη. Ο γυναικολόγος μας βοήθησε πολύ. Της είπε ότι θα μπορεί να κάνει ότι ονειρεύονταν. Μας έδωσε μια ανάσα….».
Ο Μπάμπης Αναγωστόπουλος αναφέρθηκε στη συνέχεια στην αποβολή της Καρολάιν και με κλάματα είπε στο δικαστήριο: «Αυτό που μας συνέβη εκείνο το απόγευμα και δε συνέβη στο σώμα μου με γονάτισε. Μας γονάτισε. Μας διέλυσε. Όποιος και να μου το περιέγραφε πριν δε θα το πίστευα. Η Κάρολαιν και πάλι ήταν εκεί για εμένα. Επιβεβαιώθηκε η ποιότητα αυτού του ανθρώπου. Το Σάββατο το βράδυ απέβαλε στην κρεβατοκάμαρα μας. Τον σποράκο τον χάσαμε στο σπίτι και το είδαμε. Τον βάλαμε σε ένα κουτάκι, ήταν παιδάκι, δεν ήταν έμβρυο και πήγαμε στον Υμηττό».
Πρόεδρος: Περιγράφετε μια σχέση που δε βλέπω κανένα πρόβλημα;
Μπάμπης: Και δεν υπήρχε δε θα βρείτε κανένα να σας το πει. Είχαμε δεχτεί πολύ σκληρά χτυπήματα με την απώλεια του πρώτου παιδιού και κάναμε επανεκκίνηση.
Μου είναι παρά πολύ δύσκολο να πω κάτι άσχημο για εκείνη. Ένα χαρακτηριστικό της έντονο, είναι σε στιγμές με έντονα συναισθήματα που μπορεί να τα προκαλούσε οτιδήποτε, είχε την ίδια περίπου αντίδραση. Μπορεί να περνούσε ένα δίωρο που δεν είχε έλεγχο του εαυτού της. Όπως σας το λέει η ίδια.
Πρόεδρος: Τι οδηγούσε τη σύζυγό σας σε αυτή τη συμπεριφορά;
Μπάμπης: Θα υπήρχε μια αφορμή, αλλά εγώ το έβλεπα υπό το πρίσμα όλων αυτών που είχε βιώσει.
Πρόεδρος: Μέχρι το σημείο που αρχίζουν οι τριβές δεν αντιμετωπίζατε κανένα πρόβλημα;
Μπάμπης: Και οι δυο ξέραμε ότι είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο. Ξέραμε ότι πέρναγε δυσκολίες, μπορεί κάποιος να έβλεπε ένα ζευγάρι να χτυπάει ο ένας τον άλλο και δεν έβλεπε δυο εβδομάδες αγάπης, αν έβλεπε κάποιος το δάσος… στη ζυγαριά μου τα ξεσπάσματα αυτά θεωρούσα ότι δεν ήταν ικανά να με κάνουν να αλλάξουν γνώμη. Ο λόγος που σας είπα με τόσες λεπτομέρειες ότι έχει συνέβη ήταν ότι η αφορμή από μόνη της δε θα βγάλει λογική. Αν το συνδυάσετε με την ψυχική κατάσταση που βρισκόταν η συζυγός μου.
Πρόεδρος: Από την πλευρά της υπήρχε κάποιο εκπεφρασμένο παράπονο;
Μπάμπης: Όχι, δεν υπήρχε γενικό παράπονο. Είναι ευφυής άνθρωπος. Αν κάτι την ενοχλεί θα το δείξει, θα ξινίσει, θα νευριάσει, θα το πει και αυτό είναι μέρος της γλύκας της. Εγώ έτσι την ερωτεύτηκα.
Προέδρος: Έβγαινε με τη φίλη της την Παρασκευή γιατί έπρεπε να σας πάρει;
Μπάμπης: Για να πάω να την πάρω.
Πρόεδρος: Για να μη γυρίσει με ταξί;
Μπάμπης: Να πάρω και τη φίλη της. Είχαμε φτιάξει το έθιμο η Παρασκευή να είναι η μέρα. Ήταν πιο εύκολο για μένα να μπει σε ένα ταξί στο Σύνταγμα και να έρθει, από το να ξυπνήσω το παιδί να πάμε να την πάρουμε.
Πρόεδρος: Νιώθω ότι δεν καταλαβαίνετε ποιο είναι το πρόβλημα.Έμοιαζε ένας άνθρωπος σε απόλυτη σύγχυση. Το καταλαβαίνατε εσείς αυτό;
Μπάμπης: Ναι. Σε στιγμές έντασης. Υπήρχε η φράση «θα παω να φύγω». Αλλά σε στιγμές έντονες συναισθηματικής αστάθειας. Πάντα όμως δυο ώρες αργότερα καθόμασταν αγκαλιά και κάναμε όνειρα για το σε ποιο σχολείο θα πάει η Λύδια.
Πρόεδρος: Το «πνίγομαι» έχει κάποια λογική;
Μπάμπης: Είναι της στιγμής.
Πρόεδρος: Διαβάζοντας κάποιος το ημερολόγιο αυτό το συναίσθημα αποκομίζει. Το αντιληφθήκατε ποτέ;
Μπάμπης: Τα πηγαίναμε πολύ καλά στην πλειοψηφία του χρόνου. Το μόνο που με ενδιέφερε είναι το πως θα είναι ευτυχισμένη. Αν είχαμε στιγμή έντασης το απόγευμα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κοιμηθούμε μαζί.
Πρόεδρος: Τη φράση «το Μπάμπη τον αγαπάω αλλά δε μπορώ να είμαι μαζί του». Πως το επεξεργάζεστε;
Μπάμπης: Τη δικαιολογώ. Είχε μια πίεση γιατί ήταν ένας άνθρωπος που του έπεσαν πάνω του παρά πολλά. Μπορεί σε στιγμές από την αγαπη μου να την πίεζα. Αυτή η καταχώριση στο ημερολόγιο που διαβάσατε, είμαι βέβαιος ότι την επόμενη ημέρα θα ήμασταν αγκαλιά.
«Η Κάρολαιν με χτυπούσε»
Μπάμπης: Θέλαμε έναν άνθρωπο να μας εξηγήσει γιατί υπάρχουν αυτά τα βίαια ξεσπάσματα, η βια, οι βωμολοχίες…
Πρόεδρος: Δηλαδή τι σας έκανε;
Μπάμπης: Με χτυπούσε
Πρόεδρος: Άφηνε σημάδια;
Μπάμπης: Όχι, δεν ξέρω αν δεν έβαζα τα χέρια μου μπροστά.
Πρόεδρος: Γιατί σας επιτίθεται όμως;
Μπάμπης: Δεν ξέρω
Πρόεδρος: Συνήθως κάνουμε επίθεση όπου φοβόμαστε, όπου νιώθουμε απειλή.
Μπάμπης: Δε θα το έλεγα απειλή. Υπήρχαν βίαιες εξάρσεις θυμού από την εφηβική ηλικία. Το έλεγε και η ίδια.
Πρόεδρος: Αυτή τη βια την είχατε δει από νωρίς; Δεν μου αναφέρατε κάτι;
Μπάμπης: Δεν το θεωρούσα προβληματικό.
Πρόεδρος: Ε πως δεν είναι προβληματικό να σας χτυπάει κάποιος;
Μπάμπης: Δεν υπήρχε περιστατικό βίας πριν την περίοδο που συζητάμε. Μπορεί να νευρίαζε έντονα, να φώναζε και μετά να ζητούσε συγγνώμη.
Η απολογία συνεχίζεται.
