Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης και η Λένα Δροσάκη μίλησαν στο περιοδικό ΟΚ! για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου και συγκεκριμένα για την καταγγελία της για την παρενόχλησή της από τον Πέτρο Φιλιππίδη.
Τόσο η ίδια η Λένα Δροσάκη όσο και η σύζυγός της, τοποθετήθηκαν σχετικά με το ζήτημα, μοιράστηκαν τις ελπίδες τους και έριξαν φως σε άγνωστες πτυχές της υπόθεσης που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα:
Λένα, εσύ, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και η Πηνελόπη Αναστασοπούλου ήσασταν οι πρώτες τρεις γενναίες γυναίκες που κατήγγειλαν τον Πέτρο Φιλιππίδη στο ΣΕΗ για «πράξεις αντισυναδελφικής και αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς που προσέβαλαν τη γενετήσια αξιοπρέπειά τους. Ήταν μια δύσκολη απόφαση;
Λένα: Πάρα πολύ δύσκολη. Το σκέφτεσαι, το ζυγίζεις, κάνεις ένα βήμα εμπρός, ένα πίσω, σε βαραίνουν οι αμφιβολίες, τα «αν». Όταν όμως τελικά την πάρεις, λυτρώνεσαι. Και ίσως λυτρώνεις και άλλους. Δε θα ξεχάσω πως λίγες μέρες μετά την καταγγελία είχαμε πάει στο σούπερ μάρκετ – εγώ, ο Αλέξανδρος, και το μωρό στον μάρσιπο.
Εκεί μας πλησίασε μια κυρία, εργαζόμενη στο κατάστημα, για να μας συγχαρεί. «Το παιδί μου», μας είπε, «θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, αλλά εγώ φοβάμαι». «Συγγνώμη», της απάντησα, «αλλά τώρα πια δεν πρέπει να φοβάστε. Πρέπει να εκλείψει ο φόβος πια – για αυτό γίνονται όλα αυτά. Για να μη φοβάστε ούτε εσείς, ούτε το παιδί σας. Για να μπορούν τα παιδιά όλων μας να μιλήσουν ανοιχτά, να λένε «όχι», να βάζουν όρια και να μην επιτρέπουν σε κανέναν να τα παραβιάζει.
Στη συνέχεια, η Λένα Δροσάκη περιγράφει το διάστημα κατά το οποίο όπως καταγγέλλει δεχόταν παρενόχληση από τον Πέτρο Φιλιππίδη, με αποκορύφωμα την παράσταση στην οποία συμμετείχε και την οποία εκείνος σκηνοθετούσε.
Αν διάβασα σωστά, [η παρενόχληση είχε] και μια βίαιη κλιμάκωση.
Λένα: Εξαρχής το κλίμα ήταν βαρύ σε εκείνη τη δουλειά, υπήρχε ένας φόβος, ένα μάγκωμα σε όλους όσοι συμμετείχαμε στον θίασο – ανάμεσά τους και μεγάλοι πρωταγωνιστές του θεάτρου. […] Στο τέλος ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για να μπορέσω να αντέξω να πηγαίνω κάθε μέρα στις πρόβες. Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να φύγω. Το είχα πει μάλιστα στην ψυχοθεραπεύτριά μου κι εκείνη με προέτρεψε να αντιμετωπίσω κατάματα το πρόβλημα. «Αλλιώς», μου είπε, «θα φτάσεις 70 χρονών και η τρύπα από το τραύμα δεν θα έχει κλείσει».
