Γράφουν οι:
Βάσια Ν. Αναστασίου
Αν.Γραμματέας Επικοινωνίας Κίνημα Αλλαγής
Δικηγόρος – Δημοσιογράφος
MSc/PhD
Μαρία Βασιλική Οσάνα
Ψυχολόγος ΜS Συμβουλευτικής
Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας
Χωρίς εισαγωγή, ωμά και βίαια, όπως θανατώθηκαν τα 17 περίπου εκατομμύρια ζώα μινκ στη Δανία που αποτελούν τον συνολικό πληθυσμό της συγκεκριμένης χώρας. Σε μαζικό νεκροταφείο αθώων ψυχών μετατρέπεται ενόσω μιλάμε η «Ευρωπαϊκή» κατά τα υπόλοιπα χώρα. Τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αντέδρασαν με σοκ στην είδηση της μαζικής τους θανάτωσης έπειτα από τη διάγνωση τους από μεταλλαγμένη μορφή του κορονοϊού.
Παράλληλα στην Ελλάδα επέρχεται θανάτωση χιλιάδων μινκ στην Κοζάνη αφότου βρέθηκαν θετικά σε στον Covid19. Συγχρόνως οι φήμες πληθαίνουν περί σενάριου θανάτωσης του συνόλου του πληθυσμού μινκ στην Ελλάδα.
Αναρωτιόμαστε, αν η είδηση, έλαβε την προσοχή που θα «έπρεπε»;
Μιλήσαμε για τα καημένα τα ζώα χωρίς να αναρωτηθούμε πώς επιτρέπεται ακόμα η εκτροφή τους με μοναδικό σκοπό τη θανάτωση για τη γούνα τους; Πια είναι άραγε η ψυχολογία πίσω από αυτούς που -επιλεγούν- να ρίξουν πάνω τους τουλάχιστον 40 νεκρά ζώα; Γιατί οι άνθρωποι που φορούν προϊόντα μόδας φτιαγμένα από δέρματα ζώων δεν αισθάνονται άσχημα για το γεγονός ότι τα ζώα έπρεπε να υποστούν σκληρότητα για να παραχθεί το προϊόν τους;
Είναι γιατί υπάρχει χαραγμένη μέσα στον άνθρωπο η ανάγκη να μοιάζει με τους άλλους, η ανάγκη να χρησιμοποιεί την εξωτερική του εμφάνιση για να μαρτυρήσει την οικονομική του κατάσταση; Όποιος και αν είναι ο λόγος που κάποιος συνειδητά αγοράζει αυτά τα ρούχα το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η προσπάθειά να ηθικοποιηθει μια μακροχρόνια πρακτική – βλέποντάς την μέσω σύγχρονων οπτικών – ισοδυναμεί με τραγική αμέλεια. Σύμφωνα με την ακτιβίστρια ζώων Camilla Fox (Project Coyote), παγκοσμίως, περισσότερα από 50 εκατομμύρια ζώα ετησίως συνεχίζουν να σκοτώνονται για τη γούνα τους.
Ως θηλαστικά με αισθήματα, τα μινκ, έχουν βαθιά και διαρκή συναισθήματα όπως τα αγαπημένα μας ζώα συντροφιάς, οι σκύλοι και οι γάτες. Αντι λοιπόν να αμφιβάλουμε για το αν τα ζώα έχουν βαθιά συναισθήματα, ας αναλογιστούμε τι υπομένουν καθώς γίνονται περιττά ρούχα. Είναι εύκολο να πούμε πως η μεταχείριση των ζώων που χρησιμοποιούνται για γούνινο παλτό, γούνα ή/ και δέρμα είναι απάνθρωπη (αν και άνθρωποι την προκαλούν), αρκεί όμως αυτό;
Ναι είμαστε φιλόζωες, δεν το έχουμε κρύψει εξάλλου αφού θεωρούμε πως ο σεβασμός και η αγάπη στα ζώα είναι δείγμα πολιτισμού. Σίγουρα η συγκεκριμένη είδηση μας γέννησε θλίψη και ανησυχία. Κυρίως όμως ένα αίσθημα ματαιότητας, το οποίο προκύπτει απο το μεγάλο παράδοξο της ίδιας της ύπαρξης των χαριτωμένων αυτών ζώων. Θανατώνονται μαζικά γιατί θεωρούνται απειλή για το ανθρώπινο είδος… το ίδιο είδος το οποίο τα θανατώνει μια ή άλλη για να κοσμεί τους ώμους αυτών των κυριών…. αυτών των κυριών που μόνο κυρίες δεν είναι μέσα τους, αφού έχουν ανάγκη να τονώσουν την ανύπαρκτη αυτοπεποίθησή τους με ένα νεκρό ζώο στην πλάτη. Κουβαλώντας το θάνατο πάνω τους, περπατούν περήφανα στα δήθεν high class μέρη της «υψηλής κοινωνίας». Κι όλα αυτά ενώ υπάρχουν συνθετικές γούνες, οι οποίες σε τίποτα δεν υστερούν ούτε σε εμφάνιση ούτε σε ποιότητα.
Μερικοί ισχυρίζονται ότι η γούνα είναι “πράσινη”. Η γούνα σίγουρα δεν είναι πράσινη. Ισχυρίζονται, «η αγορά ενός γούνινου παλτό είναι οικολογικά σωστή αγορά γιατί οι αλεπούδες και τα παλτό από μινκ είναι φυσικά, ανανεώσιμα και βιώσιμα. Αντιθέτως, οι συνθετικές γούνες δεν είναι παρά υποπροϊόντα της βιομηχανίας πετροχημικών. Η κατασκευή ενός απλού παλτό γούνας μπορεί να “μασήσει” 19 λίτρα πετρελαίου, έναν μη ανανεώσιμο πόρο”. Αναρωτιέμαι, από πότε η αφαίρεση ζωής αποτελεί μια οικολογική επιλογή; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, για να δούμε που γέρνει η ζυγαριά, πρέπει ο καθένας μας να επιστρατεύσει το δικό του νοητικό φίλτρο αλλά και τον δικό του κώδικα αξίων.
Σας ευχόμαστε καλό περίπατο λοιπόν με ματωμένες γούνες στους ώμους, ματωμένα διαμάντια στα δάχτυλα και την κατά τα άλλα ψωροπερήφανη ύπαρξή σας να παρελαύνει από σαλόνι σε σαλόνι αναζητώντας το νόημα της μάταιης αυτής ζωής. Και ντροπή και σε εμάς φυσικά και πρώτα απο όλους σε περίπτωση που κάποια στιγμή στην ζωή μας μπήκαμε σε παρόμοιο πειρασμό, γιατί μάλλον θα έπρεπε να στραφούμε στον εαυτό μας νωρίτερα για να κατανοήσουμε τις αιτίες που μας οδήγησαν στην υποτιθέμενη αυτοολοκλήρωση μέσα από την ένδυση μας με ένα νεκρό ζώο. Και θα μου πείτε είναι λύση οι κουβάδες με την κόκκινη μπογιά που ρίχνουν έξω από τα καταστήματα γουνεμπορικής οι φιλόζωοί;
Ναι είναι, όπως λύση είναι η κάθε μορφή αντίδρασης στο λάθος, στο ανήθικό, στο ξετσίπωτο, στο υποκριτικό, στο ψεύτικο. Γιατί το εμπόριο γούνας τροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους, το εμπόριο οργάνων το ίδιο, το εμπόριο παιδιών και γυναικών επίσης. Εμείς είμαστε οι θύτες και οι ανυπεράσπιστοι αυτής της γης είναι τα θύματα.
Αν σταματήσουμε τη χρήση ζώων για ρούχα, αν αρνούμαστε -διαρκώς- να αγοράσουμε και να φορέσουμε τα δέρματα των κακοποιημένων αισθανόμενων όντων, αν αναγκάσουμε τους κατασκευαστές ρούχων να πάψουν να προσφέρουν προϊόντα γούνας, είμαστε βέβαιες ότι τα ζώα που θα σωθούν από άσκοπα βάσανα και θάνατο θα μας ευχαριστούσαν που κάναμε πιο συμπονετικές και ηθικές επιλογές.
Η μεγαλύτερη δικαιολογία του σύγχρονου ανθρώπου εξάλλου που έχει γίνει επικίνδυνη πεποίθηση είναι το “έτσι το κάναμε πάντα”. Πάντα φορούσαμε δέρματα ζώων, πάντα τρώγαμε κρέας για να μην λιμοκτονήσουμε, πάντα οι γυναίκες φορούσαν γούνα… Αν όλα αυτά τα “πάντα” τα δεχόμαστε άκριτα και χωρίς καμία προσπάθεια να τα φιλτράρουμε σύμφωνα με τις γνώσεις και τα μέσα που έχουμε αποκτήσει σήμερα, κινδυνεύουμε η επόμενη πανδημία που θα αντιμετωπίσουμε να είναι ο αυτοναρκισσισμός.
Κρίμα που για την εγωπάθεια δεν υπάρχει εμβόλιο. Ποιος (όχι τι) φοράμε είναι μια ηθική επιλογή.
