Σε μια μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook, ο περιφερειάρχης Αττικής Νίκος Χαρδαλιάς ανακοίνωσε τον θάνατο του πατέρα του, ενός ανθρώπου που περιγράφει ως «το πρώτο του λιμάνι» και «την σταθερή του πυξίδα».
Ο περιφερειάρχης Αττικής, Νίκος Χαρδαλιάς, μοιράζεται ένα συναισθηματικό κείμενο, γραμμένο ανήμερα της Παναγίας, ομολογώντας ότι η καρδιά του «ραγίζει» μπροστά στη στιγμή του αποχαιρετισμού που φοβόταν εδώ και χρόνια.
Ο Χαρδαλιάς υπογραμμίζει τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο πατέρας του στη ζωή του, τονίζοντας ότι ήταν το στήριγμά του, η πυξίδα του και ο άνθρωπος που τον δίδαξε την ευθύνη, την αλήθεια και την αγάπη προς τους ανθρώπους.
Παρά την απουσία, ο υφυπουργός σημειώνει ότι το αποτύπωμα του πατέρα του θα συνεχίσει να φωτίζει μέσα του, υποσχόμενος ότι θα τον βρίσκει σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς του και στη δύναμη που του αφήνει ως κληρονομιά.
Η ανάρτηση του Νίκου Χαρδαλιά στο Facebook:
«Πατέρα μου αγαπημένε, Αρχοντάκο μου γλυκέ, σήμερα ανήμερα της Παναγιάς μας η καρδιά μου ραγίζει, γιατί έφτασε εκείνη η ώρα που χρόνια τώρα δεν ήθελα ποτέ να σκέπτομαι και φάνταζε τόσο μα τόσο μακρινή. Η ώρα του αποχαιρετισμού.
Έφυγες ήσυχος, χαμογελαστός, αγέρωχος, όπως ήσουν σε όλη σου την ζωή, σαν ήλιος που βασιλεύει αθόρυβα, αλλά να ξέρεις πατέρα μου ότι αφήνεις πίσω σου ένα φως που στο ορκίζομαι δεν θα σβήσει ποτέ.
Μέσα στη σιωπή αυτής της μέρας, νιώθουμε με την Δήμητρα, με τη Γιώτα, με τις εγγονές σου που τόσο λάτρεψες και σε λάτρεψαν, την ανάσα σου να πλανιέται γύρω μας σαν ο δικός μας άνεμος, η ξεχωριστή μας αύρα, που μας αγγίζει χωρίς να την βλέπουμε.
Πατέρα μου, ήσουν το πρώτο μου λιμάνι, η σταθερή μου πυξίδα, ο άνθρωπος που χρόνια τωρα έκανε τον κόσμο μου πιο απλό, πιο δυνατό, πιο αληθινό, που με έμαθε να είμαι υπεύθυνος και χρήσιμος για όλα και όλους, να αγαπώ τους ανθρωπους.
Τώρα θα λείπεις, η καρδιά μου θα βαραίνει, μα το μοναδικό σου αποτύπωμά θέλω να ξέρεις ότι θα λάμπει πάντα μέσα της σαν εκείνο το άστρο που δεν έμαθε ποτέ να αποδέχεται ή να γνωρίζει τη νύχτα και το σκοτάδι.
Αρχοντάκο μου, σε αποχαιρετώ με δάκρυα, μα και με μια αγάπη που ξεχειλίζει, μια αγάπη που δεν χωρά σε λέξεις.
Να ταξιδέψεις ήρεμα εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος.
Κι εγώ… θα σε βρίσκω πάντα, στο φως του κάθε μου πρωϊνού, στο θρόισμα των φύλλων εκεί στις αγαπημένες μας γειτονιές του Βύρωνα της καρδιάς μας, στην αθόρυβη δύναμη που χρόνια τώρα μου έδινες και που σήμερα μου αφήνεις κληρονομιά.
Καλό σου ταξίδι, Πατέρα μου.
Θα είσαι για πάντα η πιο γλυκιά σκιά δίπλα στο κάθε βήμα μου. Μέχρι να ξαναβρεθούμε».
