«Τα μέλη της Νέας Αριστεράς πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους». Με αυτή τη φράση ο πρόεδρος της ΝΕΑΡ Αλέξης Χαρίτσης, έχοντας ήδη δει την πλειοψηφία της ΚΕ να στηρίζει διαφορετική από τη δική του πρόταση, ζητά τη διεξαγωγή εσωκομματικού δημοψηφίσματος, προκειμένου να αποφασίσουν τα μέλη της ΝΕΑΡ για τη στρατηγική συμμαχιών του κόμματος.
Η πλευρά του Αλέξη Χαρίτση τάσσεται συστηματικά υπέρ της συνεργασίας της ΝΕΑΡ με άλλες δυνάμεις της κεντροαριστεράς, χωρίς να εξαιρεί από αυτές το μελλοντικό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ενώ από την άλλη πλευρά, όσοι εκφράζονται από τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, υποστηρίζουν τη συνεργασία της ΝΕΑΡ μόνο με δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Το ζήτημα τέθηκε μετ’ επιτάσεως στην τελευταία ΚΕ που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο, όπου τελικά πλειοψήφησε η πρόταση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, φέρνοντας σε πολύ δύσκολη πολιτική θέση τον πρόεδρο του κόμματος.
Πλέον και με την ανάρτησή του, ο Αλέξης Χαρίτσης δείχνει ότι η τελευταία ευκαιρία που έχει η ΝΕΑΡ να μη διασπαστεί είναι να γίνει εσωκομματικό δημοψήφισμα, χωρίς όμως αυτό να εξασφαλίζει ότι όποια πλευρά ηττηθεί δε θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από το κόμμα. Πάντως, με δεδομένο ότι η ΚΕ δεν έλαβε απόφαση για δημοψήφισμα όπως ζητούσε η πλευρά Χαρίτση, αλλά για συζήτηση του θέματος στο Συνέδριο του Ιανουαρίου, το νέο αίτημα που καταθέτει ο πρόεδρος του κόμματος θα πρέπει να συνοδευτεί και με τις υπογραφές του 25% των μελών του κόμματος.
Στην ανάρτηση, ο Αλέξης Χαρίτσης τονίζει ότι «Τη δική μου θέση την έχω διατυπώσει ρητά και ανοιχτά. Δεν είναι μόνο προσωπική θέση. Είναι η θέση του ιδρυτικού συνεδρίου της Νέας Αριστεράς: Λαϊκό Μέτωπο με κοινό πρόγραμμα απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη και στην άνοδο της ακροδεξιάς. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση επικοινωνεί με το βασικό αίτημα των αριστερών και προοδευτικών πολιτών στην Ελλάδα του 2025. Και πιστεύω, επίσης, ότι εκφράζει και την πλειοψηφία των οργανωμένων μελών της Νέας Αριστεράς. Ίσως κάνω λάθος. Όμως αυτό είναι κάτι που πρέπει να το διαπιστώσουμε: τι πιστεύουν οι άνθρωποι που παλεύουν για την Νέα Αριστερά. Το θεωρώ ζήτημα πολιτικής εντιμότητας και κομματικής δημοκρατίας».
«Νιώθω όμως ότι δεν πρέπει ένα κομματικό παρελθόν που παλαιότερα μας ταλάνισε, γιατί κομματικές δομές αφέθηκαν να μη δουλεύουν, να λειτουργεί τόσο τραυματικά ακόμα ώστε να μας οδηγεί στην αμφισβήτηση της ανοιχτότητας, στην άρνηση της δημοκρατικής συζήτησης, στον συγκεντρωτισμό, στην αυτάρκεια των δομών που δεν ανασαίνουν. Να ανοίξουμε λοιπόν τη συζήτηση. Σε τελευταία ανάλυση, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, την πορεία των πραγμάτων στο κόμμα μας και ευρύτερα στον αριστερό χώρο δεν μπορεί παρά να την καθορίσει η βάση του κόμματος και ο κόσμος της Αριστεράς», καταλήγει ο πρόεδρος της ΝΕΑΡ.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Αλέξη Χαρίτση έχει ως εξής:
«Η (Νέα) Αριστερά σε σταυροδρόμι
Στην Αριστερά, ιστορικά, υπάρχουν δύο αποκλίνουσες προσεγγίσεις για το ποια πρέπει να είναι η στάση της σε στιγμές κρίσης.
Η πρώτη επιμένει στη λογική της αυτόνομης πορείας και σε έναν σκληρό πυρήνα ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών. Κατά κανόνα, είναι μια στάση περιχαράκωσης και αναδίπλωσης στο όνομα των αντίξοων συνθηκών.
Η δεύτερη αναζητεί τη διέξοδο σε μέτωπα με όμορες ιδεολογικά κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Κατά κανόνα, είναι μια στάση που προκύπτει από τη λογική του κατεπείγοντος. Αυτά που μας ενώνουν, είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Αυτές οι δύο γραμμές βρίσκονται σε διάλογο, συγκρούονται και συντίθενται. Αλλά σε κάθε στροφή, μία είναι αυτή που δίνει τον τόνο.
Είναι γνωστό ότι στη Νέα Αριστερά υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς οφείλουμε να κινηθούμε από εδώ και πέρα. Και αυτό είναι απολύτως λογικό και θεμιτό.
Τη δική μου θέση την έχω διατυπώσει ρητά και ανοιχτά. Δεν είναι μόνο προσωπική θέση. Είναι η θέση του ιδρυτικού συνεδρίου της Νέας Αριστεράς: Λαϊκό Μέτωπο με κοινό πρόγραμμα απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη και στην άνοδο της ακροδεξιάς.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η θέση επικοινωνεί με το βασικό αίτημα των αριστερών και προοδευτικών πολιτών στην Ελλάδα του 2025.
Και πιστεύω, επίσης, ότι εκφράζει και την πλειοψηφία των οργανωμένων μελών της Νέας Αριστεράς.
Ίσως κάνω λάθος. Όμως αυτό είναι κάτι που πρέπει να το διαπιστώσουμε: τι πιστεύουν οι άνθρωποι που παλεύουν για την Νέα Αριστερά.
Το θεωρώ ζήτημα πολιτικής εντιμότητας και κομματικής δημοκρατίας.
Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που το κοινωνικό αίτημα είναι η ενότητα των δυνάμεων της πληθυντικής Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου συνολικότερα.
Και μόνο μέσα από έναν ευρύ πόλο συσπείρωσης δυνάμεων που θα αντιπαρατεθεί πειστικά με τη Δεξιά, θα μπορέσουν να εκφραστούν και τα πιο δυναμικά, τα πιο ζωντανά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι εκείνοι και εκείνες που ασφυκτιούν και αναζητούν διέξοδο, που επιδιώκουν την πολιτική αλλαγή. Οι άνθρωποι κινητοποιούνται και παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους όταν νιώθουν ότι εμφανίζεται μια δύναμη που εκφράζει τα υλικά τους συμφέροντα, επικοινωνεί με τις ιδέες τους, συνδέεται με αιτήματα που συμπυκνώνουν τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας και μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς.
Γι’ αυτό και θεωρώ ότι αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η ενότητα και η ανασυγκρότηση. Με αυτό που λείπει: αιχμές. Εντός αυτού του πόλου προφανώς θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, τάσεις και ρεύματα. Και εκεί θέλω να δω την Νέα Αριστερά.
Γιατί η Νέα Αριστερά μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση αυτή.
Γιατί έχει προωθημένες προγραμματικές θέσεις.
Γιατί έχει την έγνοια της εφαρμογής της αριστερής πολιτικής στο σήμερα. Στα μεγάλα επίδικα της εποχής μας, στα καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες της κοινωνίας.
Και γι’ αυτό θεωρώ ότι τα μέλη της Νέας Αριστεράς πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους.
Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής διαφωνεί.
Ακούω την πολιτική διαφωνία.
Δεν συμφωνώ, αλλά την ακούω.
Νιώθω όμως ότι δεν πρέπει ένα κομματικό παρελθόν που παλαιότερα μας ταλάνισε, γιατί κομματικές δομές αφέθηκαν να μη δουλεύουν, να λειτουργεί τόσο τραυματικά ακόμα ώστε να μας οδηγεί στην αμφισβήτηση της ανοιχτότητας, στην άρνηση της δημοκρατικής συζήτησης, στον συγκεντρωτισμό, στην αυτάρκεια των δομών που δεν ανασαίνουν.
Να ανοίξουμε λοιπόν τη συζήτηση.
Σε τελευταία ανάλυση, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, την πορεία των πραγμάτων στο κόμμα μας και ευρύτερα στον αριστερό χώρο δεν μπορεί παρά να την καθορίσει η βάση του κόμματος και ο κόσμος της Αριστεράς».
