Της Ευαγγελίας Γκέγκα, Συνθετικής Ψυχοθεπεύτριας
Η πανδημία του κορονοϊού έχει φέρει τα πάνω κάτω σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Η καθημερινότητά μας έχει πια τις ακόλουθες λέξεις νοσηλεία, θάνατος, νοσήματα, καραντίνα, εγκλεισμός, περιορισμοί και πολλές άλλες παρόμοιες αυτών. Αυτές οι λέξεις μας συνοδεύουν για μεγάλο διάστημα με αποτέλεσμα να αναπτύσσουμε άμυνες και μηχανισμούς ώστε να ανταπεξέλθουμε όπως η αποστασιοποίηση και η αποσύνδεση. Σαν άνθρωποι, έχουμε την τάση μέσω του «παγώματος» του συναισθήματος να προστατευόμαστε από στρεσογόνες καταστάσεις που προκύπτουν και αδυνατούμε να διαχειριστούμε την παρούσα στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι απομονώνουμε μέσα μας το άγχος και την στεναχώρια μας και λειτουργούμε σαν να μην υπάρχουν, ουσιαστικά δηλαδή αρνούμαστε την ύπαρξη τους. Μέσα από τόσα διαφορετικά προβλήματα σε διαφορετικούς τομείς της ζωής μας είναι απόλυτα αναμενόμενη αυτή η συμπεριφορά.
Πού θα μας οδηγήσει όμως αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης; Πιστεύουμε ότι επιβιώνουμε και επιζούμε μέσα από αυτή τη διαδικασία σε αυτή την δύσκολη περίοδο, όμως όσο αποστασιοποιούμαστε, τόσο χάνουμε την επαφή με το συναίσθημά μας και τον εαυτό μας.
Επίσης χάνουμε την επαφή με τους ανθρώπους γύρω μας και οδηγούμαστε σε κοινωνική απομόνωση, το οποίο επηρεάζει δραματικά την ψυχολογία μας. «Ο πόνος ενός ανθρώπου προστίθεται στον πόνο του άλλου, καθιστώντας τον πιο δυνατό απ’ όσο πραγματικά είναι» δηλώνει ο ερευνητής νευρολογίας Jeffrey Mogil του Πανεπιστημίου McGill στο Μόντρεαλ. Μέσω της συναισθηματικής ταύτισης οι άνθρωποι επηρεάζονται μεταξύ τους, ο πόνος, η απαισιοδοξία, η στεναχώρια μεταφέρονται και αντανακλώνται λόγω των συνθηκών που ζούμε, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν αυτά τα συναισθήματα στην κοινωνία μας αυτή την περίοδο. Κουρασμένα πρόσωπα, θυμωμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια τους. Στα γραφεία των ψυχολόγων η κυρίαρχη συζήτηση είναι ο εγκλεισμός και η ανασφάλεια.
Είναι σημαντικό να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση λοιπόν. Αυτή η πάρα πολύ σημαντική δεξιότητα θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε και παράλληλα να μείνουμε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Η ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του. Πιο απλά, είναι η ικανότητα να «μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου», είναι ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματα του άλλου, στις αντιδράσεις του και στις επιλογές του βλέποντας μέσα από τα μάτια του άλλου. Εκτός από την υπομονή, οι επόμενες λύσεις είναι η ένδειξη ενσυναίσθησης και η επικοινωνία. Όλοι μαζί πρέπει να βγούμε μέσα από αυτό με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Αυτό μπορεί να συμβεί αν μιλάμε για τα συναισθήματά μας και τα μοιραζόμαστε, προσπαθώντας να καταλάβουμε τη θέση και την
κατάσταση των δικών μας ανθρώπων και όλων των συνανθρώπων μας και απλώνοντας τους το χέρι ως ένδειξη συμπαράστασης και βοήθειας. Δεν ξέρουμε πότε θα έρθει η στιγμή που θα αγκαλιάζουμε και θα φιλάμε κάποιον χωρίς επιφύλαξη και δεύτερες σκέψεις, για τον λαό μας αυτός ήταν ο τρόπος να δείξουμε και να καταλάβουμε ότι κάποιος μας αγαπάει, μας στηρίζει, ότι μπορούμε να στηριχτούμε πάνω του, ότι μας καταλαβαίνει.
Πλέον, πρέπει να προσαρμοστούμε σε άλλους τρόπους για να μοιραστούμε και να μεταδώσουμε το συναίσθημα μας με ειλικρίνεια. Είναι μια πρόκληση και θα τα καταφέρουμε!
