Γράφει ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος *
Σε άρθρα που διάβαζα πρόσφατα φαίνεται να αποτελεί στοιχείο έντονου πλέον επιστημονικού ενδιαφέροντος, το γεγονός ότι οι νέες γενιές που μεγαλώνουν στις πόλεις χάνουν όλο και περισσότερο την επαφή τους με τη φύση. Αποξενώνονται και οδηγούνται σε περιβαλλοντική αμνησία. Αυτή η εξέλιξη φαίνεται μεταξύ άλλων να επηρεάζει την ψυχοσωματική υγεία των νέων ανθρώπων αλλά και συνολικά την ποιότητα ζωής συνολικά της κοινωνίας.
Είναι δηλαδή καταγεγραμμένο ότι η αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση συμβάλει στη δημιουργία διαταραχών στη συμπεριφορά και στην ανάπτυξή του, η οποία επιστημονικά χαρακτηρίζεται ως «Διαταραχή λόγω Ελλειμματικής Επαφής με τη Φύση». Αυτή η διαταραχή λόγω της ελλιπούς επαφής με τη φύση περιγράφει τις ψυχολογικές, νοητικές και συναισθηματικές επιπτώσεις της αποξένωσης των παιδιών, αλλά όχι μόνο των παιδιών, γενικότερα του ανθρώπου από τη φύση. Τα κύρια συμπτώματα της διαταραχής αυτής περιλαμβάνουν την αγχώδη νεύρωση, τη διάσπαση προσοχής, τα προβλήματα συμπεριφοράς, την κατάθλιψη, τις φοβίες, την υπερκινητικότητα, την παχυσαρκία και την έλλειψη βιταμίνης D.
Να το συμπέρασμα λοιπόν: η θετική συμβολή της ενασχόλησης με τη φύση στην ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου είναι αποδεδειγμένη κα μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια.
Ιδιαίτερα όμως τα τελευταία χρόνια, στα οποία η επιστημονική έρευνα έχει αυξηθεί σε αυτόν τον τομέα όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον στρέφεται στον αστείρευτο πλούτο της φύσης και στις θεραπευτικές της ιδιότητες. Οι σχετικοί επιστήμονες κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στη μεγάλη συμβολή που μπορεί να έχουν τα ζώα, τα φυτά, τα φυσικά τοπία, οι εμπειρίες στη φύση στη βελτίωση του επιπέδου χαράς, ηρεμίας, ευεξίας που μπορεί να νοιώσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Και όχι μόνο αυτά. Η επαφή με τη φύση συμβάλει και στη θεραπεία ψυχικών διαταραχών και στην καταπολέμηση του άγχους και γενικότερα των ψυχικών και οργανικών ασθενειών.
Πολύ περισσότερο για τα παιδιά από τη διεθνή επιστημονική έρευνα έχει τεκμηριωθεί ότι η σχέση με τη φύση, τα βοηθά να αναπτύσσουν το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα τους, την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, ενώ καταπολεμούν το άγχος, νοιάζονται για τη φύση ως μέρος της ζωής τους και αναπτύσσουν την αισθητική τους.
Μας λένε λοιπόν κάτι τόσο καινούργιο οι επιστήμονες; Μάλλον όχι κατά τη γνώμη μου. Μας αποδεικνύουν όμως αυτό που οι περισσότεροι νοιώθουμε ζώντας σε περιβάλλον γεμάτο τσιμέντο και τόσο ακραία τεχνητό στις σύγχρονες πόλεις.
Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αναστραφεί η κατάσταση αυτή; Σε αυτή τη σύντομη αναφορά μου στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος θα επιλέξω να μιλήσω ως μονάδα, ως πατέρας, ως ένας καθημερινός αγχώδης άνθρωπος. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το πιο απλό.
Αύριο κιόλας να φυτέψω ένα ακόμη δεντράκι στην αυλή μου ή στο μπαλκόνι μου. Και μάλιστα να το κάνω με τα παιδιά μου. Γιατί αυτά είναι που πρέπει να ανακτήσουν τη χαμένη επαφή με τη φύση, να νοιώσουν μέρος της και μακροπρόθεσμα να μη βιώσουν τις άσχημες συνέπειες που στις προηγούμενες γραμμές ανέφερα ότι επιφέρει η αποξένωση από τη φύση.
*Αγχώδης Μπαμπάς, Αντιδήμαρχος Πολεοδομίας Δήμου Αχαρνών
