Γράφει η Άρτεμις Γκούρλια
Πριν λίγο καιρό στις ζωές μας δεν υπήρχε πόλεμος. Πριν λίγο καιρό δεν παρακολουθούσαμε όλοι από τις οθόνες μας ολόκληρες πόλεις να βομβαρδίζονται, οικογένειες να ξεκληρίζονται… Πριν λίγο καιρό, η ελληνική κοινωνία δεν είχε φανταστεί ότι η ιστορία της Πάτρας θα γινόταν το έγκλημα που όλοι μας θα συζητούσαμε.
Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς οι μητέρες στην Ουκρανία και τη Ρωσία βιώνουν τις απώλειες των παιδιών τους, από όποια μεριά και να βρίσκονται. Το ίδιο και όλες εκείνες οι μητέρες που τόσα χρόνια γέννησαν, μεγάλωσαν, προστάτευσαν τα παιδιά τους με το να φύγουν και τα έχασαν, άδικα! Από όποια μεριά της ιστορίας και να βρίσκεσαι, η μάνα πάντα πονάει.
Μάνα… μια λέξη που για μερικές γυναίκες είναι πολύ λίγη για να περιγράψει το πού θα έφταναν για τα παιδιά τους και πόση δύναμη μπορεί να τους δώσει αυτή και μόνο η ιδιότητά τους…
Και μετά υπάρχει η Ρούλα…
Δεν είναι μάνα, όχι. Η μάνα υποφέρει μαζί με το παιδί της σε κάθε δυσκολία, σε κάθε κλάμα… Γελάει, όταν γελάει και εκείνο.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου, η κατηγορούμενη για τη δολοφονία της 9χρονης κόρης της και ίσως, το μέλλον θα δείξει, υπεύθυνη και για το θάνατο των άλλων δύο παιδιών της, είναι μια γυναίκα που μόνο μάνα δεν αξίζει να λέγεται. Αυτό το άψυχο πλάσμα, που κατάφερε να κρύψει το φως από το γαλάζιο των ματιών των παιδιών της είναι η ντροπή της κοινωνίας μας. Όχι γιατί μπόρεσε να κάνει αυτά που έκανε, όχι γιατί, αν αποδειχτεί, έκανε το έγκλημα του αιώνα, αλλά γιατί δεν υπάρχει ίχνος μετάνοιας και λύπης για αυτό.
Η λέξη μάνα «πονάει» όταν την βάζεις στην ίδια πρόταση με τη Ρούλα…
Για τη Τζωρτζίνα, την Μαλένα, την Ίριδα…
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Eφημερίδα « Η Φωνή της Ανατολικής Αττικής»
