H διευθύντρια περιβαλλοντικής πολιτικής της WWF, περιβαλλοντολόγος Θεοδότα Νάντσου, επιχειρεί να βάλει ένα τέλος στα σενάρια και στις θεωρίες συνωμοσίας που διακινούνται, ότι οι δασικές εκτάσεις στην Εύβοια κάηκαν προκειμένου να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες.
Ειδικότερα, σε ανάρτησή της στο Facebook, η Θεοδότα Νάντσου αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, η οποία, σύμφωνα με την ερμηνεία ορισμένων, επιτρέπει την εγκατάσταση αιολικού πάρκου σε αναδασωτέα περιοχή.
Οπως υπογραμμίζει ο νομικός Γιώργος Καραβοκύρης και αναδημοσιεύει η κυρία Νάντσου: «Δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο). Ούτε το μείζον ερμηνευτικό στοίχημα του νομικού πλαισίου – και της απόφασης του ΣτΕ που υπερβαίνει τη γραμματική ερμηνεία – είναι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αλλά η ίδια η προστασία του περιβάλλοντος. Αυτή είναι η βασική μέριμνα και πολλές φορές τα νομικά είναι η καλύτερη προϋπόθεση για να συζητάμε με ακρίβεια και πολιτικά».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Σημαντική γνώμη από τον εξαίρετο νομικό Georgios Karavokyris, για την αχλή που περιβάλλει την απόφαση του ΣτΕ (Ολομ. 2499/2012) για τα αιολικά στις κηρυγμένες ως αναδασωτέες εκτάσεις.
Για την ιστορία, ήμουν στο ακροατήριο όταν δικάστηκε η πολύκροτη αυτή υπόθεση. Οι δικαστές έλαβαν αυτή την απόφαση μετά από συζήτηση που αφορούσε και το “κίνητρο” που έχει κάποιος να κάψει έκταση για να σαμποτάρει ένα έργο, προβληματισμός ο οποίος εκφράστηκε από δικαστές και σε άλλη δίκη. Είχαν προηγηθεί τα επεισόδια σε περιοχές της Αττικής κατά της κατασκευής χώρων ταφής απορριμμάτων. Με την απόφαση αυτή, αφαιρείται κάθε κίνητρο εμπρησμού που να αφορά αιολικά (υπέρ ή κατά της χωροθέτησής τους) σε εκτάσεις που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες.
Δύσκολος ο ρόλος του δικαστή, όταν έχει να σταθμίσει τα συμφέροντα αντικρουόμενων πλευρών και να θωρακίσει με τον καλύτερο τρόπο το περιβάλλον ως κοινό αγαθό. Αυτός είναι και ο λόγος που από εμένα δεν θα ακουστεί ποτέ κριτική προς διοικητικό δικαστή για απόφαση που δεν με ευχαριστεί. Ειδικά ο τότε πρόεδρος του δικαστηρίου Κωνσταντίνος Μενουδάκος
και η εισηγήτρια Κατερίνα Σακελλαροπούλου (νυν ΠτΔ) άφησαν εποχή στο ανώτατο δικαστήριο ως εξαιρετικοί δικαστές που δεν αρκέστηκαν στην απλή ανάγνωση των νόμων και του Συντάγματος: με συνέπεια και αναμφισβήτητη περιβαλλοντική ευαισθησία τίμησαν τον ρόλο του ΣτΕ ως υπερασπιστή του Συντάγματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση των άρθρων 24 και 117, συχνά μάλιστα με ελάχιστα εργαλεία που να υποβοηθούν την επιστημονικά άρτια κρίση επί των περιβαλλοντικών ζητημάτων που τίθενται», γράφει η ίδια.
Στη συνέχεια παραθέτει την ανάρτηση του νομικού, Γεώργιου Καραβοκύρη:
«Στο άρθρο 24 παρ.1 του Συντάγματος επιτρέπεται εξαιρετικά η μεταβολή στη χρήση δασών και δασικών εκτάσεων για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Στο άρθρο 117 παρ.3 του Συντάγματος δεν ισχύει το ίδιο για τις αναδασωτέες, μετά απο πυρκαγιά ή αποψίλωση με άλλο τρόπο, εκτάσεις. Την ένταση ανάμεσα στις δύο διατάξεις επιχείρησε να επιλύσει, με τη μεθοδολογική επιλογή της παρόμοιας μεταχείρισης «δάσους» και «αναδασωτέας έκτασης», σε σειρά παρεμβάσεών του ο νομοθέτης (πχ ο εκτελεστικός νόμος του 1979 για στρατιωτικές υποδομές, 2001, 2005, 2006 για ΑΠΕ και συνοδά έργα), με τις οποίες επιτρέπει, αν παραστεί επιτακτική ανάγκη και σύμφωνα με το δημόσιο συμφέρον, τις χρήσεις αυτές και στις αναδασωτέες περιοχές (αφού ήδη είναι αυτό θεμιτό, εξαρχής, στα δάση). Η απόφαση 2499/2012 ΣτΕ (Ολομ.) για τις ανεμογεννήτριες, υπό το φως των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας (οδηγία ΕΕ το 2001 και Πρωτόκολλο Κυότο) για την «πράσινη ενέργεια», της οποίας η περιβαλλοντική σπουδαιότητα δεν αμφισβητείται, κατοχυρώνει νομολογιακά τη δυνατότητα αυτή, πριν την άρση της αναδάσωσης (εφόσον αποδεικνύεται ότι άλλως κινδυνεύει να ματαιωθεί το έργο), έχοντας, περαιτέρω, και μια στρέβλωση να αντιμετωπίσει: την καταστροφή/αποψίλωση δασών για να μην γίνει σε αυτά καμία απολύτως τέτοια χρήση (πχ ΑΠΕ, ΧΥΤΑ). Η δε υπαγωγή της αναδασωτέας έκτασης σε αυτή τη χρήση υπακούει στις ίδιες αυστηρές προυποθέσεις με τη δασική, δίχως να αναιρείται ο σκοπός της προστασίας του δασικού οικοσυστήματος και της αναδάσωσης και ασυνδέτως με την οικονομική εκμετάλλευση. Κοντολογίς, δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο). Ούτε το μείζον ερμηνευτικό στοίχημα του νομικού πλαισίου -και της απόφασης του ΣτΕ που υπερβαίνει τη γραμματική ερμηνεία- είναι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αλλά η ίδια η προστασία του περιβάλλοντος. Αυτή είναι η βασική μέριμνα και πολλές φορές τα νομικά είναι η καλύτερη προυπόθεση για να συζητάμε με ακρίβεια και πολιτικά».
