Της Ταμάρα Λεϊζέροβιτς, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
«Ήταν ντυμένη προκλητικά. Με φλέρταρε. Στην αρχή είχε πει ότι το θέλει. Πήγαινε γυρεύοντας. Δεν μου άφησε άλλη επιλογή. Με υποτίμησε ως άντρα. Είχα πιει. Ήταν η κακιά στιγμή.»
Ο θύτης δεν χρειάζεται αιτία για να επιτεθεί, η αιτία της επιθυμίας της πράξης βρίσκεται μέσα του. Στην χώρα μας η ισότητα είναι θεσμοθετημένη, ωστόσο ακόμα παρουσιάζονται κάποια έντονα απομεινάρια της πατριαρχίας.
Πατριαρχία : από τα Αρχαία Ελληνικά: πατήρ και αρχή, δηλαδή εξουσία. Η πατριαρχία στηρίζεται σε μία κουλτούρα στην οποία υπάρχει η αντρική κυριαρχία, αποδίδεται σε εγγενείς φυσικές διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες . Σε μια πατριαρχική κοινωνία το γυναικείο φύλο αντιμετωπίζεται ως κατώτερο. Η διάκριση αυτή είναι ένα άδικο κοινωνικό δημιούργημα, εγκλωβίζει τον άντρα σε μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας και υποβαθμίζει τη γυναικεία οντότητα. Θα ήταν καλό να παρατηρήσουμε πως διαμορφώνονται και καθορίζονται τα δυο φύλα από τη παιδική ηλικία, ξεκινώντας από τα παιχνίδια και τις εξωσχολικές δραστηριότητες οι οποίες συνήθως είναι αυστηρά διαχωρισμένες στα δυο φύλα, δεν υπάρχει ευελιξία επιλογής από τα ίδια τα παιδιά.
Συνεχίζουμε με την εφηβεία κατά τη διάρκεια της οποίας θα έχουμε διαφορετικές συνθήκες ανατροφής των δυο φύλων. Τα επιτρεπτά όρια στα οποία μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα αγόρια είναι δομημένα από τα κοινωνικά πρότυπα που «ταιριάζουν» στα δυο φύλα. Τα πρότυπα αυτά αρχικά υιοθετούνται από τους ίδιους τους γονείς και ύστερα τα απορροφούν τα παιδιά.
Σε καμία περίπτωση δεν θα καταπατήσουμε τη διαφορετικότητα των δυο φύλων, το καθένα έχει τη δική του σημασία και υπόσταση. Το ζήτημα είναι η ισότητα και ο σεβασμός. Για ποιον σεβασμό όμως μπορεί να γίνεται λόγος όταν το «όχι» σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ικανό να οδηγήσει σε επιθετική επιβολή;
Σεξουαλική κακοποίηση και βία σε βάρος των γυναικών, εστιάζουμε στο γυναικείο φύλο ως αποτέλεσμα των στατιστικών στοιχείων που έχουμε ως χώρα και λαμβάνοντας υπόψιν και τις διεθνείς στατιστικές καταγραφές .1 στις 3 γυναίκες έχει υποστεί κάποια μορφή σεξιστικής βίας στη ζωή της, ενώ 1 στις 6 έχει βρεθεί θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού, με το 82% των νεαρών θυμάτων σεξουαλικής βίας να είναι κορίτσια και το 90% των ενήλικων θυμάτων βιασμού να είναι γυναίκες. Η ανυπακοή στην μη επιθυμία του συνανθρώπου μας θα πρέπει να έχει άμεσες επιπτώσεις. Η συγκάλυψη ενός τέτοιου γεγονότος πέραν του ότι θέτει και άλλους ανθρώπους σε κίνδυνο, αφήνει και το δράστη ατιμώρητο και το χειρότερο όλων είναι, πως η επιθυμία του αυτή ενισχύεται. Άρα η επανάληψη είναι βέβαιη.
Ο άνθρωπος ως ον, οφείλει να είναι εξοικειωμένος με το όχι, όταν λοιπόν το όχι είναι στα πλαίσια της σεξουαλικής πράξης πιθανόν ο θύτης να το λαμβάνει ως τιμωρία και ίσως έρχονται στο προσκήνιο τα συναισθήματα κατωτερότητας και ανασφάλειας που νιώθει κατά βάθος ο ίδιος. Θα ήταν φρόνιμο σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως ο άνθρωπος που ασκεί βία, πολύ πιθανόν να έχει βιώσει ο ίδιος κακοποίηση η είναι μεγαλωμένος σε κακοποιητικό περιβάλλον. Ένας άνθρωπος μεγαλωμένος με την ιδέα πως μόνο με τη βία μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις, και ότι αυτός είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να γίνονται τα πράγματα όπως τα επιθυμεί, τότε με αυτό το τρόπο και θα λειτουργεί. Είναι κατανοητό πλέον πως στη σεξουαλική κακοποίηση θα πρέπει να αναζητήσουμε και να επιλύσουμε τα βαθύτερα θέματα που έχει ο θύτης. Ο θύτης αντίστοιχα είναι άλλο ένα «παιδί» της κοινωνίας.
Ποιες κοινωνικές συνθήκες γεννάνε βιαστές;
Την κοινωνία την απαρτίζουμε όλοι εμείς, τις συνθήκες τις διαμορφώνουμε πάλι εμείς. Οπότε πριν προλάβεις να ρίξεις την ευθύνη σε κάτι εξωτερικό και μακρινό από σένα σκέψου πως μπορείς εσύ να συμβάλλεις και σταδιακά να επηρεάσεις αυτή τη νοσηρή κουλτούρα που προαναφέραμε. Ξεκίνα από την οικογένεια σου, από το τρόπο που
νουθετείς τα παιδιά σου. Ύστερα, θα ήταν καλό να συμμετέχεις ενεργά και στα κοινωνικά δρώμενα και να μην μένεις ένας αυστηρός κριτής από τον καναπέ σου. Ο θύτης και το θύμα δεν είναι ρόλοι που ανήκουν αποκλειστικά σε «ξένους» , υπάρχει περίπτωση να βρεθείς και εσύ ή κάποιο μέλος της οικογένειας σου εμπλεκόμενος. Μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ίδιοι, είμαστε όμως ίσοι, είμαστε όλοι άνθρωποι.
Πηγή: «Η Φωνή της Ανατολικής Αττικής»
