Της Γεωργίας Τζαγκαράκη, δημοσιογράφος
Ήρθε και φέτος η παγκόσμια μέρα άνδρα και μαζί της έφερε κάποιες σκόρπιες ή και όχι τόσο σκέψεις
Η 19η του Νοέμβρη γιορτάζεται σε περισσότερες από 70 χώρες, ως η «Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα» χωρίς να έχει αναγνωριστεί επίσημα από τον ΟΗΕ, όπως συνέβη με την μπριζόλα, την πεολειχία και όλα αυτά τα… χαριτωμένα που συνηθίζουμε να αναφέρουμε συχνά πυκνά και να γελάμε στις παρέες μας, αναφορικά με την «αχρηστία» των συγκεκριμένων εορτών. Εντάξει, αυτές οι πληροφορίες μπορούν να απαντηθούν και σε ένα εορτολόγιο και ρόλος μας εδώ δεν είναι να τις αναφέρουμε καθαυτές, αλλά να αναλύσουμε λίγο περισσότερο τις σκόρπιες σκέψεις που φέρνει η συγκεκριμένη ημέρα στο μυαλό της μέσης 30αρας.
Ναι δεν είναι ωραίο να αυτοαποκαλείσαι μέση 30αρα, ειδικά αν δεν έχεις καταφέρει στη ζωή σου όλα αυτά που πίστευες 15 χρόνια πριν πως θα έχεις καταφέρει. Είδες τι έκανα εδώ; Σου έδωσα σε μια πρόταση την αυτολύπηση συγκαλυμμένη με μια σπαραξικάρδια και κυνική ματιά για όλα όσα η κοινωνία μας έβαλε στο dna μας από την κοιλιά της μάνας μας.
Γιατί το έκανα αυτό; Για να σου δείξω παρακάτω πως οι άνδρες δεν έχουν τη μαγική ιδιότητα να ξεφεύγουν από τα κλισέ της κοινωνίας, όσο και αν αυτό θέλουμε ώρες ώρες να πιστεύουμε.
«Τι άνδρας είσαι, βρε, σήκω πάνω και μην κλαις θα περάσει». Αυτό έλεγε η μαμά σου στον αδερφό σου, όταν το καημένο το παιδί έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του στο παγωμένο πλακάκι. Ίσως τότε συμφώνησες, ίσως αυτό θεωρείς και συ. Όμως πες αλήθεια, το πιστεύεις;
«Τι άνδρας είσαι, βρε και κλαις για την Μαρία; Οι άνδρες δεν κλαίνε, οι αδύναμοι κλαίνε» Δεν λέω πως πρέπει να κρίνουμε τους γονείς μας για όλα αυτά που οι προηγούμενες γενιές τους πότισαν. Λέω, όμως, πως εν έτει 2020, τη χρονιά που οι περισσότεροι από μας έχουμε στην εβδομαδιαία ατζέντα μας το ραντεβού με τον ψυχολόγο μας, η μίμηση αυτών των συμπεριφορών είναι καταστροφική και αποκαρδιωτική.
«Τι άνδρας είσαι βρε, σκότωσε την κατσαρίδα!»
Ποιος ήταν αυτός που πρώτος πίστεψε πως οι άνδρες δεν έχουν δικαίωμα στις φοβίες; Ποιος ήταν εκείνος που θεώρησε τον εαυτό του υπεράνω όλων των φόβων που κατακλύζουν εμάς τις γυναίκες;
«Τι άνδρας είσαι βρε Γιώργο; Κλαις με την ταινία;»
Και κάπως έτσι μπορεί να «ευνουχιστεί» συναισθηματικά ένας άνδρας…
Έχω δει άνδρες να κλαίνε γιατί το παιδί τους χαροπάλευε σε ένα νοσοκομείο, στις τουαλέτες, για να μην πέσει στα μάτια της συζύγου του.
Έχω δει άνδρες να τρέμουν μέσα στο αεροπλάνο την «επικείμενη πτώση» και η παρέα του γέλαγε γοερά με την ηλίθια αυτή συμπεριφορά του.
Έχω δει άνδρες να πηγαίνουν τη γυναίκα τους να γεννήσει και να κλαίνε μέσα τους σαν μωρά παιδιά από συγκίνηση.
Έχω δει άνδρες που περιγράφουν τα συμπτώματα της εγκυμονούσας συζύγου τους στον πληθυντικό, γιατί νιώθουν πως είναι κομμάτι του σώματος τους.
Έχω δει άνδρες να τρέμουν να μιλήσουν και να φλερτάρουν με μια γυναίκα από το στρες.
Ρε κορίτσια, μήπως εδώ που τα λέμε, τους έχουμε παραφορτώσει βάρη που δεν μπορούν και δεν οφείλουν να διαχειριστούν;
Πάρτε τους μια αγκαλιά σήμερα και πείτε τους πως τους αγαπάτε, πως τους θαυμάζετε, πως τους σέβεστε. Κάπως έτσι όποια πληγή και αν υπάρχει θα γιατρευτεί και κάθε κομματάκι μέσα τους θα κολλήσει και πάλι. Γιατί όπως έλεγε η Μαλβίνα Κάραλη, η γυναίκα που εξύμνησε με κάθε τρόπο τον άνδρα και τον βαθύ, καταλυτικό έρωτα που της προσέφερε κάθε ένας από αυτούς:
«Ο άνδρας πρέπει να έχει την αντίληψη του κόσμου, για να συνεχίσεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα». Και αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη φεμινιστική αρχή.
