Της Ευαγγελίας Γκέγκα,
Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια, Special Educator ,Social Work BSc
Μια τραγωδία άνευ προηγουμένου συνταράσσει την κοινωνία μας, τα θεμέλια του κράτους- πρόνοιας και ξεχωριστά τον καθένα από εμάς.
Τρία μικρά παιδιά έφυγαν από τη ζωή το ένα μετά το άλλο και άφησαν πίσω τους ένα εκκωφαντικό γιατί; Ένα γιατί που τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μας και προκαλεί οργή, θλίψη και πόνο. Αυτό το γιατί αφορά όλους μας, αυτά τα παιδιά ήταν παιδιά όλων μας και ήταν υποχρέωση δική μας και του κράτους- πρόνοιας να τα φροντίσουμε και να τα προστατέψουμε. Η απόδοση ευθυνών είναι θέμα των αρχών και της δικαιοσύνης. Οι αρχές και η δικαιοσύνη θα αποφανθούν για αυτούς τους θανάτους καθώς ζούμε σε ένα ευνομούμενο κράτος αλλά δική μας
υποχρέωση και υποχρέωση του κράτους- πρόνοιας είναι να αναρωτηθούμε τι πήγε στραβά, τι δεν λειτουργεί, τι πρέπει να αλλάξει και φτάσαμε σε αυτή την τραγωδία.
Υπάρχει ένας παραλληλισμός με την «Μήδεια» του Ευριπίδη από πολλούς τις τελευταίες μέρες όμως δεν πρόκειται για μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Αυτή η τραγωδία έχει λάβει χώρα στο εδώ και τώρα, στη διπλανή πόρτα του σπιτιού μας, είναι υπαρκτή, πραγματική και είναι άγνωστο πώς θα θεραπευτεί μια ολόκληρη κοινωνία από αυτή.
Το κράτος- πρόνοιας το οποίο αποτελεί μια θεμελιώδη κοινωνική δομή και προϋπόθεση ενός σύγχρονου κράτους έχει ως υποχρέωση να παρέχει και να προσφέρει υπηρεσίες ώστε να εξασφαλιστεί το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης και το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών σε όλους τους πολίτες. Στηρίζεται θεωρητικά σε ένα μεγάλο δίκτυο το οποίο αποτελείται από κοινωνικούς επιστήμονες, επαγγελματίες υγείας και ψυχικής υγείας, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ. και αυτό το δίκτυο φροντίζει για την προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Η τραγωδία αυτή καταδεικνύει σοβαρές δυσλειτουργίες στο σύστημα του κράτους- πρόνοιας.
Υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες δήμων, νοσοκομείων, επαγγελματίες που ασχολούνται με εκατοντάδες περιστατικά, ανεπαρκής ενημέρωση και εκπαίδευση επαγγελματιών υγείας, εκπαιδευτικών και λοιπών ειδικοτήτων που σχετίζονται και ασχολούνται με παιδιά πάνω σε θέματα κακοποίησης (αναγνώρισης και σωστής διαχείρισης αυτών), απουσία Κοινωνικών Λειτουργών και Ψυχολόγων στα σχολεία και καθημερινή και μόνιμη βάση.
Γνωστά και χρόνια προβλήματα που όπως βλέπουμε έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη σωστή λειτουργία του κράτους- πρόνοιας το οποίο είναι υπεύθυνο για την κοινωνική ευημερία. Πιο συγκεκριμένα η προάσπιση των δικαιωμάτων ανήλικων παιδιών θα έπρεπε να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα διασφαλίζοντας την προστασία τους μέσα από ένα κατάλληλα οργανωμένο δίκτυο απαλλαγμένο από γραφειοκρατία και λοιπές κωλυσιεργίες. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην αντιμετώπιση του προβλήματος όταν αυτό προκύψει, αναφέρομαι και στην αποφυγή του προβλήματος προλαμβάνοντας το. Η πρόληψη ενός παιδικού τραύματος χτίζει υγιέστερους ανθρώπους άρα μελλοντικά μια υγιέστερη κοινωνία.
Βέβαια δεν έχει μόνο το κράτος ευθύνες απέναντι σε αυτή την τραγωδία, έχουμε και εμείς ως πολίτες.
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε μέλη ενός μεγαλύτερου συνόλου, ο καθένας μας είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Κλείνουμε τα μάτια, γυρνάμε αλλού το κεφάλι και κοιτάμε την δουλειά μας. Τελικά ποια είναι η δουλειά μας ως πολίτες, ως κοινωνοί αυτού του μεγάλου συνόλου ανθρώπων; Η ατομική μας ευημερία; Η ατομική μας σωματική και ψυχική υγεία; Τα ατομικά μας δικαιώματα; Τα ατομικά μας βάσανα; Θα ίσχυαν όλα αυτά αν ζούσαμε ξέχωρα από αυτή την κοινωνία, αν δεν μας επηρέαζε και δεν την επηρεάζαμε. Νιώσαμε θλίψη και πόνο και μεταμορφωθήκαμε σε φροντιστές αυτών των πλασμάτων, νιώσαμε οργή και ενοχές που δεν καταφέραμε να τα προστατέψουμε.
Τρία παιδιά που οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίσαμε ποτέ αλλά είναι δικά μας παιδιά, όπως δικό μας παιδί είναι κάθε παιδί που κακοποιήθηκε, έφυγε άδικα από τη ζωή, ζει σε κάποιο ίδρυμα, πεινάει ή κρυώνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν και γυρνάμε το κεφάλι αλλού στο πρόβλημα του γείτονα, του συναδέλφου, του συνανθρώπου μας; Έχουμε αποξενωθεί σαν άνθρωποι ή απλά αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες; Οι θάνατοι των παιδιών μας έκαναν να νιώσουμε βαθύ πόνο το οποίο μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι ευάλωτοι που μπορούν να απλώσουν το χέρι σε άλλους ανθρώπους και να τους βοηθήσουν, πόσο μάλλον σε παιδιά.
Κάθε φορά που γυρνάμε το κεφάλι αλλού, κάποιο παιδί μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο…
