Η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου με απόφασή της έκρινε ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να στραφεί κατά των Δήμων και Κοινοτήτων ζητώντας αποζημίωση σε περίπτωση κατά τη οποία οι ΟΤΑ διαθέσουν κρατική χρηματοδότηση που έλαβαν για άλλους σκοπούς από αυτούς που χορηγήθηκε.
Μάλιστα, το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο έκρινε ότι το Συνταγματικό και νομικό πλαίσιο, αφενός δεν παρέχει τη δυνατότητα στο Δημόσιο, να στραφεί κατά Δήμου και αφετέρου στις περιπτώσεις αυτές το Ελεγκτικό Συνέδριο με τον καθιερωμένο έλεγχο που πραγματοποιεί, εκδίδει σε βάρος του Δήμου καταλογιστικές πράξεις ανάλογου ύψους με το ποσό της χρηματοδότησης, που διατέθηκε για άλλους σκοπούς και όχι για αυτούς που δόθηκε.
Η υπόθεση που απασχόλησε τους δικαστές αφορά σε Δήμο που ζήτησε και χρηματοδοτήθηκε από το Δημόσιο με το ποσό των 279.428 ευρώ προκειμένου να προβεί στην επισκευή υφιστάμενου κτηρίου καθώς και στην κατασκευή νέου κτιρίου (σε ακίνητο του Δήμου) προκειμένου να στεγασθεί το Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης και Δίωξης παράτυπων μεταναστών της Ελληνικής Αστυνομίας. Όμως, ο Δήμος διέθεσε το επίμαχο ποσό για άλλους σκοπούς και όχι για αυτόν που έλαβε αρχικά τα χρήματα, με αποτέλεσμα το Ελληνικό Δημόσιο να στραφεί κατά του Δήμου ζητώντας την καταβολή αποζημίωσης, σύμφωνα με τα άρθρα 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ).
Τμήμα του Ε.Σ. έκανε δεκτή την αγωγή του Δημοσίου, αλλά ο Δήμος άσκησε αναίρεση και η υπόθεση οδηγήθηκε στην Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, η οποία έκανε δεκτή την αναίρεση του Δήμου. Η Ολομέλεια του Ε.Σ. έκρινε ότι με την υπ΄ αριθμ. 201/2021, ότι «αν και, πράγματι, το γράμμα της διάταξης του άρθρου 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα δεν αποκλείει τη δυνατότητα του Δημοσίου να στραφεί κατά Δήμου για παράνομες ενέργειες αυτού που ζημίωσαν το Δημόσιο, εν τούτοις δεν επιτρέπει να αποδοθεί ότι με τα άρθρα 105 και 106 του ΕισΝΑΚ ρυθμίζονται και οι σχέσεις αποζημιωτικής ευθύνης μεταξύ φορέων δημόσιας εξουσίας και συνεχίζει το Ε.Σ.:
«Περαιτέρω, η ανάλογη εφαρμογή της διάταξης αυτής και στις σχέσεις μεταξύ φορέων δημόσιας εξουσίας δεν είναι επιτρεπτή δεδομένου ότι, κατά πάγια παράδοση του ελληνικού συνταγματικού και διοικητικού δικαίου, οι σχέσεις δημοσίου δικαίου υπάγονται σε ιδιαίτερο καθεστώς διεπόμενο από ειδικότερες γενικές αρχές και νομοθεσία, τέτοια δε σχέση εμφανίζεται ιδιαζόντως και στην κρινόμενη περίπτωση όπου ένας φορέας δημόσιας εξουσίας, το Δημόσιο, στρέφεται κατ’ άλλου, του Δήμου, επικαλούμενος παραβίαση από τον εν λόγω Δήμο, δημοσίου δικαίου υποχρέωσης αυτού».
Συνεπώς, καταλήγει η Ολομέλεια του Ε.Σ., «δεν υφίσταται ταυτότητα του νομικού λόγου, που, κατά γενική ερμηνευτική αρχή, θα επέτρεπε την αναλογική εφαρμογή των εν λόγω διατάξεων», αλλά παράλληλα, «δεν είναι επιτρεπτή και για τον πρόσθετο λόγο ότι η τακτοποίηση δημόσιου λογαριασμού στον οποίο εντοπίσθηκε έλλειμμα ρυθμίζεται κατά πάγια νομοθετική πρακτική μέσω της έκδοσης ευθέως και μονομερώς καταλογιστικής απόφασης (σ.σ.: από το Ε.Σ.) εις βάρος του υπεύθυνου υπολόγου».
Και κατέληξε η Ολομέλεια ότι απαραδέκτως ασκήθηκε η επίδικη αγωγή του Δημοσίου.
