Σε μια περίοδο που η Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού καλείται να αντεπεξέλθει σε έναν διαρκώς αυξανόμενο όγκο αρμοδιοτήτων, με περιορισμένους πόρους και μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, η δημόσια κριτική – συχνά αβασάνιστη και γενικευμένη – γίνεται ο κανόνας.
Ο Γενικός Γραμματέας του Δήμου Αχαρνών, Γιάννης Δημητρακόπουλος*, παρεμβαίνει με άρθρο του στο e-ota, καταθέτοντας μια ειλικρινή και τεκμηριωμένη ματιά στην πραγματική καθημερινότητα των δήμων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
Αν υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει διαχρονικά είναι η κριτική που ασκείται από κάθε κατεύθυνση προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση κυρίως του Α’ Βαθμού. Αυτό που είναι η ευχή για κάθε Δήμο, δηλαδή η εύκολη επαφή με τον δημότη και η άμεση προσέγγιση είναι συνάμα και η κατάρα του.
Ο Δήμος είναι ένας θεσμός του κράτους, που μέσω των εκπροσώπων του έρχεται σε καθημερινή επαφή με όλους τους δημότες. Αναζητώντας λύσεις πρώτα από οτιδήποτε άλλο θα σκεφτεί να αναζητήσει βοήθεια στον Δήμο. Ακόμη και για θέματα τα οποία ξεκάθαρα δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων τους, αιρετοί και δημοτικοί υπάλληλοι καθημερινά γίνονται αποδέκτες χιλιάδων αιτημάτων. Αν τώρα σε αυτό το στάτους προσθέσουμε και τη διάσπαση αρμοδιοτήτων, τις δεκάδες νέες απαιτήσεις των καιρών, την πολυνομία, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης δημιουργείται ένα καθεστώς το οποίο αποδεικνύεται δύσκολα διαχειρίσιμο.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο οι δήμοι να αποτελούν το εύκολο θύμα στη διοίκηση ενός κράτους. Δεν είναι απλά μια διατύπωση, είναι μια πραγματικότητα, καθώς όλοι οι συμμετέχοντες το αναδεικνύουν εμπράκτως και καθημερινά.
Το κράτος φροντίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα να… τροφοδοτεί αδιάκοπα με νέες αρμοδιότητες τους Δήμους. Είναι το «εύκολο» θύμα λοιπόν στη δουλειά, όπου μοιάζει ο τελευταίος στην ιεραρχία να επιφορτίζεται με τον μεγάλο όγκο της δουλειάς. Και κυρίως τον όγκο που συνεπάγεται την εφαρμογή μιας απόφασης ή την υλοποίηση ενός σχεδίου. Όπως είχε γίνει παλιότερα με τις πολεοδομίες ή όπως έγινε για παράδειγμα πέρσι με τους δύο νόμους για τους καθαρισμούς των οικοπέδων. Καλούνται λοιπόν δήμοι με ελλείψεις προσωπικού – και δη εξειδικευμένου – να αναλάβουν αρμοδιότητες, την ώρα που δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Από την άλλη οι δημότες που δικαίως έχουν απαιτήσεις από το κράτος και τη δημόσια διοίκηση, βρίσκουν στους δήμους το δικό τους «εύκολο θύμα». Δεν υπάρχει δημότης που θα ρωτήσει εάν ένας δρόμος ανήκει στην περιφέρεια ή στο δήμο του, πριν γκρινιάξει για τις λακκούβες. Έχει – απόλυτα δικαιολογημένα – την απαίτηση να φτιαχτούν και κατά 99% θα κατηγορήσει τη δημοτική αρχή (μαζί και τις προηγούμενες). Θα διαμαρτυρηθεί όμως και για την Ασφάλεια, το Κέντρο Υγείας, τα σχολικά κτήρια, τα δίκτυα κοινωνικής ωφελείας κι ας μην είναι τίποτα από αυτά αρμοδιότητα του δήμου. Είναι σαφώς πιο εύκολο για κάθε πολίτη να λέει τα παράπονά του στον δήμαρχο, παρά να κυνηγάει όλους τους υπουργούς έναν έναν ξεχωριστά για τα θέματα που έχουν αρμοδιότητα.
Φυσικά από τη λίστα των «δικαστών» δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Γι’ αυτούς πραγματικά δεν πρέπει να υπάρχει πιο «εύκολο θύμα» πιο εύκολος στόχος. Καθημερινά φαίνεται η προσπάθειά τους για κριτική να εξαντλείται στις δημοτικές αρχές. Το μόνο όμως που καταφέρνουν να κάνουν – εκτός από το να τροφοδοτούν την αδικαιολόγητη οργή του κόσμου – είναι να αποδείξουν πόσο ελλιπής είναι η γνώση τους και πόσο πρόχειρη η αντιμετώπιση σοβαρών θεμάτων. Η λογική «εμάς μας νοιάζει να λυθεί το θέμα, δεν μας ενδιαφέρει ποιανού αρμοδιότητα είναι» δεν έχει λογική και δεν μπορεί επουδενί να ακούγεται στον δημόσιο διάλογο. Όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη λεγόμενη «καταγγελτική δημοσιογραφία» γιατί δεν μπαίνουν στη διαδικασία να αναρωτηθούν το εξής απλό: «όλοι οι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης θέλουν να τους βρίζουν;». Υπάρχει δήμαρχος που δεν θέλει καθαρή την πόλη του, φτιαγμένους τους δρόμους, όμορφα τα σχολεία και πληθώρα αθλητικών χώρων;
Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Αν έψαχναν σοβαρά, θα διαπίστωναν πως οι δήμοι δίνουν καθημερινά αγώνα να ανταποκριθούν στις χιλιάδες (κυριολεκτικά) αρμοδιότητές τους με ελλιπείς πόρους και περιορισμένα έσοδα. Να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καιρών με προσωπικό ανειδίκευτο και ανεκπαίδευτο, κακοπληρωμένο και απογοητευμένο. Χωρίς ανανέωση του έμψυχου δυναμικού και χωρίς προσόντα που απαιτεί η ψηφιακή μας εποχή. Μετά από όλα αυτά θα μπορούσαν ίσως να διαπιστώσουν αν αλήθεια οι δήμοι αξίζουν να είναι τόσο εύκολο θύμα;
Τελευταίο κρούσμα η αξιολόγηση του δημοσίου, όπου αξιολογήθηκαν μόλις 6 υπηρεσίες του δημοσίου (εκτός των ψηφιακών), 2 υπηρεσίες των Περιφερειών, την ώρα που οι δήμοι αξιολογήθηκαν σε 21 (!) τομείς. Πέραν του προβληματικού τρόπου αποδείχθηκε και η άγνοια σε κάποιες περιπτώσεις των δημοτών, όπου βαθμολογούσαν υπηρεσίες δήμων που δεν υπήρχαν. Παρόλα αυτά οι δήμοι ρίχτηκαν στην πυρά μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων. Δημοτική αστυνομία με 4 άτομα, πολεοδομία με 2 άτομα, δημοτικά ιατρεία, ΚΑΠΗ και κοινωνικές υπηρεσίες που λειτουργούν με συμβασιούχους είναι λίγα μόνο από τα παράδοξα παραδείγματα.
Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α’ βαθμού στη χώρα μας είναι καταλυτικός και κομβικός. Οι Δήμοι πέραν της σημαντικής δουλειάς που επιτελούν έχουν λειτουργήσει ως πειραματόζωα, ως πρότυπα, ως δοκιμαστικά πεδία και μάλιστα αγόγγυστα. Η δυναμική τους όμως είναι τέτοια που μπορούν να ανταπεξέλθουν και μάλιστα να κάνουν ακόμη περισσότερα. Θα πρέπει όμως να στηριχθούν εμπράκτως, να τους δοθεί ο λόγος, να ακουστούν από όλους και κυρίως να πάψουν να είναι το εύκολο θύμα. Να αναλάβουν το ρόλο που δικαιωματικά έχουν στη συνείδησή μας ως το αποκούμπι κάθε δημότη, οργανωμένοι όμως και αυτάρκεις. Τότε είναι δεδομένο πως θα μπορέσουν να προσφέρουν πολύ περισσότερα, στηρίζοντας τον πολίτη και τον κάτοικο, τον εργαζόμενο και τον μαθητή, την οικογένεια και την κοινωνία. Γιατί εν τέλει ο ρόλος τους δεν είναι να συγκεντρώνουν τη μήνι του κόσμου. Ο ρόλος τους είναι να βοηθάνε. Και αυτό ξέρουν καλά να το κάνουν.
*Γιάννης Δημητρακόπουλος, Γενικός Γραμματέας Δήμου Αχαρνών
Πηγή: e-ota.gr
