Ο Ισπανός Άνχελ Ιντάλγκο, γνωστός για το πάθος του να φωτογραφίζει ζώα στη φύση, κατάφερε να καταγράψει έναν ιβηρικό λύγκα με λευκισμό, μια γενετική πάθηση που προκαλεί μερική ή ολική έλλειψη χρωματισμού στο δέρμα του, αλλά όχι στα μάτια, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των αλμπίνο-ζώων.
Αυτή η γενετική ανωμαλία αποκαλύπτει την καλή πρόοδο των σχεδίων του προγράμματος διατήρησης του Ιβηρικού Λύγκα (Lynx pardinus) στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου (Πορτογαλία και Ισπανία), μετά την έναρξη των απελευθερώσεων το 2011, όταν το είδος βρισκόταν στο χείλος της εξαφάνισης.
Η ακριβής τοποθεσία, όπου καταγράφηκε αυτό το σπάνιο είδος ιβηρικού λύγκα παραμένει μυστική. Ο ιβηρικός λύγκας, παρά τις προσπάθειες διατήρησης των ισπανικών και πορτογαλικών αρχών, εξακολουθεί να κατατάσσεται ως «ευάλωτος» από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης.
Το μήνυμα του φωτογράφου για την φωτογραφία του λευκού ιβηρικού λύγκα στο Instagram:
«Το λευκό φάντασμα του μεσογειακού δάσους. Η ιστορία πίσω από αυτή τη συνάντηση. Σε ένα νέο μέρος όπου άρχισα να ψάχνω πριν από λίγους μήνες, ελέγχοντας μία από τις φωτογραφικές μηχανές μου, παρατήρησα κάτι που δεν μπορούσα να πιστέψω…
Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να αφιερώνω όλο το χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, έπρεπε να δω αυτό το θαύμα με τα ίδια μου τα μάτια. Πέρασαν ώρες, μέρες, εβδομάδες και ακόμη και μήνες χωρίς αποτέλεσμα, και πολλές φορές ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω…
Ένα άσχημο πρωί, μετά από μια νύχτα βροχής, περπατούσα όπως τόσες άλλες φορές, όταν ξαφνικά είδα στο βάθος ένα λευκό σχήμα που φαινόταν να ακτινοβολεί το δικό του φως.
Όταν είδα για πρώτη φορά έναν «λευκό ιβηρικό λύγκα» με το χιονισμένο χειμερινό του τρίχωμα και τα διαπεραστικά μάτια του, έμεινα παράλυτος, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα.
Ένιωσα πολύ τυχερός που ήμουν μάρτυρας αυτής της στιγμής, που μπόρεσα να δω αυτό το μεγάλο λύγκα στο φυσικό του περιβάλλον. Η συνάντηση με αυτό το αιλουροειδές ήταν μια αξέχαστη ανάμνηση για μένα και με έκανε να σκεφτώ τη σημασία της φύσης και της προστασίας της…
Ελπίζω αυτή η μακρά ιστορία να εμπνεύσει κάποιους να εκτιμήσουν και να προστατεύσουν τη φυσική ομορφιά του κόσμου που μας περιβάλλει».
Ιβηρικός λύγκας, ένα είδος υπό εξαφάνιση
Ένα από τα σπανιότερα αιλουροειδή στον κόσμο, ο ιβηρικός λύγκας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται είδος υπό εξαφάνιση.
Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), ο ιβηρικός λύγκας έχει έντονες, σκούρες κηλίδες και ζυγίζει περίπου το μισό από το ευρασιατικό είδος, με μακριά πόδια και πολύ κοντή ουρά με μαύρη άκρη.
Το τρίχωμά του είναι καστανό με μια χαρακτηριστική «γενειάδα» γύρω από το πρόσωπό του και εμφανείς μαύρες τούφες στα αυτιά. Ωστόσο, οι οικολόγοι προειδοποιούν για την περίπτωση του λευκού ιβηρικού λύγκα ότι παρόλο που το λευκό τρίχωμα μπορεί να φαίνεται υπέροχο στην κάμερα, ταυτόχρονα αποτελεί τρομερό καμουφλάζ στη φύση.
Η ανακάλυψη του λευκού ιβηρικού λύγκα οφείλεται στις εκτεταμένες προσπάθειες διατήρησης για την προστασία του ιβηρικού λυγκα, ο οποίος σώθηκε από την εξαφάνιση μετά τη ραγδαία μείωση του πληθυσμού του κάτω από τα 100 μεγάλα αιλουροειδή το 2002.
Ο ιβηρικός λύγκας άρχισε να μειώνεται σταθερά κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα λόγω λαθροκυνηγών και μέχρι το 2002 απέμεναν μόνο δύο αναπαραγωγικοί πληθυσμοί στον κόσμο, συνολικά περίπου 100 ενήλικα ζώα με 25 αναπαραγωγικές θηλυκές.
Ωστόσο, χάρη στις εκτεταμένες κοινές προσπάθειες των ισπανικών εθνικών και περιφερειακών διοικήσεων, διαφόρων ΜΚΟ και των χρηματοδοτούμενων από την Ευρωπαϊκή Ένωση προγραμμάτων Life, το είδος κατάφερε να ανακάμψει από το χείλος της εξαφάνισης.
Η απογραφή του 2015 έδειξε ότι υπήρχαν 404 ενήλικες λύγκες στον κόσμο, ενώ σύμφωνα με το Υπουργείο Οικολογικής Μετάβασης της Ισπανίας ο πληθυσμός του συγκεκριμένου είδους ξεπέρασε τα 2.000 το 2023, κατανεμημένα στις δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Ωστόσο, η πρόοδος αυτή κινδυνεύει, καθώς αρκετές περιφερειακές κυβερνήσεις στην Ισπανία υπέκυψαν στις πιέσεις αγροτών και κυνηγών να εμποδίσουν την επανεισαγωγή του είδους στη φύση.
Οι αντίπαλοι του προγράμματος διατήρησης του λυγκα ισχυρίστηκαν ότι αυτά τα ζώα απειλούν κουνέλια και πέρδικες, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Guardian.
Τα ζώα έχουν εξαπλωθεί σε γεωγραφικές περιοχές, όπως η Σιέρα Μορένα, τα Μόντες ντε Τολέδο, η ισπανο-πορτογαλική λεκάνη του Γουαδιάνα και η Ντονιάνα, καθώς και σε άλλα μέρη όπου επανεισάγονται, κάτι που θα ήταν αδιανόητο μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όπως η Σιέρα Παλεντίνα.
Ενδημικό μόνο σε αυτή την περιοχή, αυτό το μεγάλο αιλουροειδές είναι απαραίτητο για τα οικοσυστήματα του μεσογειακού τοπίου και την τροφική του αλυσίδα, καθώς κύρια πηγή της τροφής του αποτελούν τα κουνέλια.
Εάν εξαφανιζόταν, θα προκαλούσε υπερπληθυσμό στο επόμενο επίπεδο της αλυσίδας, γεγονός που θα διατάρασσε την ισορροπία του συνόλου, δεδομένης της έλλειψης ανταγωνισμού μεταξύ των δύο ειδών.
