«Και τι κουράγιο ήθελε για τον Μπάιντεν να διαλέξει μία γυναίκα για αντιπρόεδρο της χώρας! Μπορεί να είμαι η πρώτη, αλλά δεν θα είμαι η τελευταία.»
Της Άρτεμις Γκούρλια
Ακούγοντας την νεοεκλεγείσα Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις, να κάνει αυτή τη δήλωση στην ομιλία της μετά την νίκη των Δημοκρατικών στις απερχόμενες εκλογές στην Αμερική, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν ήταν αμφίθυμα. Από την μία, κατανόησα την δικαίωση που ένιωθε για τον αγώνα της, για αυτό που κατάφερε ως γυναίκα μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως είναι αυτός της πολιτικής, παγκοσμίως. Από την άλλη, αισθάνθηκα πως εν έτει 2020, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται κουράγιο και σθένος για να επιλεγεί μία γυναίκα ως Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, της Υπερδύναμης του πλανήτη, ειδικά όταν μόλις την προηγούμενη τετραετία μια γυναίκα παρολίγο να καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος.
Στην Ελλάδα, η εκλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ως Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας την περασμένη Άνοιξη, αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη ως επιλογή του Πρωθυπουργού, την οποία «αγκάλιασε» η ελληνική Βουλή. Η ίδια τότε είχε δηλώσει πως είναι καιρός οι γυναίκες αυτής της χώρας να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να φτάσουν όπου ονειρεύονται, με την αξία τους, χωρίς να αντιμετωπίζουν εμπόδια, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν γυναίκες.
Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, σε πολλές χώρες του κόσμου, η συμμετοχή των γυναικών στα κοινά έχει αυξηθεί. Παρόλα αυτά το ποσοστό των γυναικών σε ανώτερες θεσμικές θέσεις παραμένει ιδιαιτέρως χαμηλό σε σύγκριση με αυτό των αντρών. Μια συντριπτική μειονότητα κατέχει υψηλόβαθμες πολιτειακές θέσεις, όσο κι αν η ισότητα των φύλων θεωρείται αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο στον σύγχρονο κόσμο.
Στον πολιτικό κόσμο, αποτελεί σχεδόν πανάκεια η άποψη πως έναν άνδρας και μάλιστα μεγάλης ηλικίας, θα είναι πάντα καλύτερος, πιο έμπειρος, πιο σοφός και πιο ικανός από μια γυναίκα. Γιατί θα πρέπει να τίθεται το ερώτημα αν είμαστε καλύτερες ή χειρότερες από έναν άντρα; Γιατί θα πρέπει μια γυναίκα να πέφτει θύμα σεξιστικής συμπεριφοράς ή προκατάληψης; Γιατί θα πρέπει κάποια να πετύχει ή να αποτύχει επειδή είναι γυναίκα;
Έχοντας λάβει μέρος και εγώ στις εκλογές, συνειδητοποίησα πως πράγματι η πολιτική είναι ένας δύσκολος χώρος για τις γυναίκες. Χωρίς όμως να φτάνουμε στο άλλο άκρο, της κατηγορίας των ανδρών της πολιτικής. Υπάρχουν και εκείνοι που στηρίζουν πραγματικά την ύπαρξη αξιόλογων γυναικών και δίνουν το βήμα για να ακουστούν οι φωνές τους.
Οι γυναίκες δεν πρέπει να αποτελούν απλά μια εύκολη λύση στο «πρόβλημα» της ποσόστωσης του κάθε εκλογικού νόμου. Πρέπει να αποτελούν την συνειδητή επιλογή των ψηφοφόρων, καλύπτοντας με ποιοτικά γνωρίσματα, τις ανάγκες των πολιτών που τους εμπιστεύονται με την ψήφο τους. Ο πολιτικός αποκλεισμός των γυναικών σε όλες τις βαθμίδες της πολιτικής ζωής, μας πηγαίνει πίσω. Το να μην δίνεις, άτυπα μεν, ουσιαστικά δε, το δικαίωμα σε μία γυναίκα να σε εκπροσωπήσει σαν πολίτη, τότε αυτόματα σε καθιστά πολίτη χωρίς δημοκρατικές απόψεις. Δεν αποτελεί ζήτημα έμφυλων διακρίσεων.
Είναι ζήτημα Δημοκρατίας.
